DMZ-transfer naar Hue

Met een wekker die om 5.30 uur stond was het vroeg wakker worden voor de Voortmannetjes. Vandaag gingen we mee met de DMZ (DeMillitarized Zone)-transfer die ons ook meteen afleverde in Hue. Om strak 7.00 uur werden we met onze bagage in een busje gepropt en nam de Vietnamese Nikki Lauda plaats achter het stuur! Ron zat voorin en Anna, Vic en ik hadden de hele achterbank (4 plaatsen voor ons zelf). We vroegen ons al af waarom daar niemand was gaan zitten toen we instapten (de rest van de plekken was al bezet) maar daar kwamen we snel genoeg achter! Geen gordels en Nikki Lauda deed geen moeite om de hobbels te omzeilen dus we hebben redelijk vaak zowat met ons hoofd tegen het plafond gezeten en kwamen helemaal los uit onze stoel, nix geen pretpark nodig, dit voldeed ook.

Na een aantal bijna-net-niet-botsingen gehad te hebben (de beste man gebruikte zijn remmen niet maar trapte alleen zijn koppeling in om vervolgens recht op een stilstaande vrachtwagen af te denderen en daarna met een ruk aan zijn stuur een slalombeweging te maken zodat we er langs vlogen (alle 8 de passagiers in de bus hebben op dat moment hun ogen dichtgedaan en gedacht: hier gaan we dan !), kwamen we aan bij de tunnels van Vinh Moc.

Op de plek van de dit tunnelcomplex was een belangrijk en geheim voorraadcomplex waarvandaan de Vietcong van wapens en andere spullen voorzien werden. Nadat de Amerikanen dit ontdekt hadden werd de boel hier jarenlang met napalm en agent orange plat gebombardeerd. De dorpelingen besloten vervolgens letterlijk ondergronds te gaan. Eerst zo’n 12 meter en toen dat nog niet veilig bleek, zelfs zo’n bijna 30 meter diep. Alles was hier; familiekamers (van 2 vierkante meter!), douches, ontmoetingsplekken, wapenkamers, bevallingsruimten, noem het op). Overdag waren ze hier en ‘s nachts konden ze eruit om hun ding te doen.

Voor ons was het kruip door sluip door om er doorheen te komen, de gemiddelde tourist is toch wat langer en breder dan een ondervoede Vietnamees. Ron is al hurkend het hele complex doorgewaggeld, zijn schouders telkens stotend tegen de wanden. Ook dit bezoek was weer indrukwekkend, zelfs Anna en Vic vonden het een raar idee dat daar echt mensen gewoond hebben.

Hierna mochten we het busje weer in (joepie) en zijn we nog even gestopt bij de brug over de Ben Hai rivier die van 1945 (?) tot 1975 de grens was tussen Noord en Zuid Vietnam. Hier stond een klein museumpje (met een Vietnamese blik op de rol van Amerika; schilderijen met bommen USA genaamd en foto’s van vluchtende en gestorven soldaten) en kon je de brug op om een fotootje te maken.

Tegen 13.00 uur werden we gedropt bij de Why Not-bar in Hue. Onder het genot van een lunch hebben we hier ff geaclimatiseerd en zijn we met de taxi naar ons hotel gebracht waar we een heerlijke familiekamer hebben en Anna weer super gelukkig is want er is een regendouche! De rest van de dag lekker gechilled.