At Frank & Joanne's

Onverwacht hebben Anna en Vic gisteravond voor ut eerst sinds lange tijd weer eens met andere kinderen gespeeld. Aan de overkant stonden drie Franstalige (de Dalton's achtige) broers uit Ottawa die het hartstikke leuk vonden om met hen te voetballen EN het bovendien vreselijk interessant vonden dat we uit Europa kwamen (ze hadden nog nooit mensen uit Europa ontmoet) en vroegen ons de oren van ut hoofd (rijden er in Europa ook campers rond en zijn die dan net zo groot, en meer van dat soort dingen). Nadat zij ons nog ff al hun ninja-moves geshowd hadden en wij Anna & Vic in bed gebracht hadden, hebben we nog ff een stevig brandje in de firering gestookt en daarbij een klein drankje genuttigd…

Na een lekker nachtje op één oor doorgebracht te hebben zijn we om een uurtje of 11.30 vertrokken, in de richting van onze bestemming voor vandaag, Ladysmith.

Maar voordat we daadwerkelijk die richting opgingen zijn we eerst nog ff de andere kant opgegaan om de Mars Bombers bij Sproat Lake te zien. Dit zijn de grootste waterblusvliegtuigen van de wereld en ze mogen gezien worden, mag ik wel zeggen. Jammer genoeg hebben we er maar eentje van een afstandje in het water zien liggen, de andere lag ter reparatie op het droge (je kon wel dichterbij komen maar dan moesten we een uur op een begeleide tour wachten en daar hadden we nou net geen zin in). We hebben het maar bij een paar fotootjes gelaten en zijn daarna dan toch eindelijk richting Ladysmith, richting Frank en Joanne (onze buurtjes uit Banff) gereden.

Van tevoren hadden we met Frank afgesproken dat we ff zouden bellen om door te geven hoe laat we ongeveer aan zouden komen. Frank had ons alle telefoonnummers gegeven (twee keer mobiel en 1 keer thuis), maar desondanks kregen we het niet voor elkaar om contact met um te krijgen. Aangezien we met de Nederlandse mobiel van Joetie probeerden te bellen hadden we ut landnummer van Canada nodig en dat wisten we niet. Uiteindelijk hebben we maar een tussenstop bij McDonalds ingelast om daar een public phone uit te proberen. Ging niet, die werkte alleen op telefoonkaarten die hadden we vanzelfsprekend niet. Binnen hadden ze echter wel wifi, dus gelijk maar ff van het nuttige het aangename gemaakt en een burgertje gescoord. Na snel googlewerk, hadden we in no-time ut landnummer van Canada gevonden, maar lukte het ons om immer onduidelijke redenen nog steeds niet om telefonisch contact te krijgen. Uiteindelijk hebben we maar een iemeeltje naar de Ueberschar’tjes gestuurd dat we er bijna waren.

Frank had ons een soort van routebeschrijving gemeeld waarin hij schreef dat je eenmaal in Ladysmith aangekomen een steile helling op moest. Nu hebben we de afgelopen weken al de nodige stukjes spannende weg gezien, maar deze helling was niet steil, ut leek wel een muur. Zo eentje waarvan je denkt dat haalt ons campertje niet, straks schieten we zomaar met 100 km per uur weer achteruit de helling af. Vol gas en ons stevig aan de binnenkant van de auto vasthoudend kwamen we in een slakkengangetje proestend en puffend dan toch boven aan, waar we zo het grind van Frank en Joanne’s huis op konden rijden.

Hun huis past precies bij de rest van het dorpie (formaat Ter Aar). Lief, kneuterig en ruim tegelijkertijd. Je kon goed zien dat ze flink hun best gedaan hebben er iets leuks van te maken en ik moet zeggen dat is ze goed gelukt!

Hun huis is half in de heuvel ingebouwd en van buitenaf kan je de hele benedenverdieping niet zien. Aan de voorkant van ut huis loopt een veranda en aan de zijkant hebben ze een behoorlijk terras, met daaronder een soort van carport. De decoratieve tuin ligt vol met gevonden rotsen, bloeiende planten en kruiden. Met in het midden hun trots de , bijna onder het gewicht van alle vruchten bezwijkende, appelboom. Frank is meubelmaker, dus de buitengewoon fraaie keuken is van eigen hand. Binnen was ut eigenlijk bijna Nederlands gezellig, met enkele voor ons a-typische accesoires. Jager als hij is, hingen her en der achteloos door het huis verspreid wat trofeëen. Een beer op de bank, een cariboo boven het trappengat en een cougar in de basement.

Terwijl wij de camper parkeerden legde Frank net de laatste hand aan het vullen van het badje op de veranda voor Anna en Vic. Na een kort en warm welkom (inclusief een lik van Rudy, hun hond) doken de kids direct het koude water in en voelden ook zij zich meteen thuis. Jammer genoeg, hadden we Joanna net gemist, zij werkt als manager bij Tim Horton’s (een Canadese keten, ergens tussen Starbucks en Subway in, goeie kwaliteit voor weinig, moet ons Nederlanders aanspreken, toch?) en had the late shift. Aan ut eind van de middag dook ze plotseling in haar zwarte uniformpie op, wat bleek, onze camper was opgevallen en ook in Ladysmith travels news fast en kreeg ze van de owner een uurtje vrij. Vriendelijk maar geen tegenspraak duldend werd ons duidelijk gemaakt dat slapen op een camping er niet bij zou zijn, their place would be our place. And we didn’t mind!

Ut was wel weer ff wennen aan Frank’s spraakwaterval. God, wat praat die vent veel, snel en lang. Daarbovenop weeft hij ook nog eens tien verhalen door elkaar heen. Gelukkig is ons Engels inmiddels zodanig op orde dat we um redelijk konden volgen. Verbouwereerd en naar adem zoekend hebben we ut eerste uur alleen maar geluisterd. Ff dachten we, dit gaatum niet worden (Joetie vooral), gelukkig trok dit al vrij snel weer weg (geef ut kind een lolly en ze is weer rustig ;-) ).

The Dutchies moesten ook nog ff geshowd worden aan de buurtjes. Dus die kwamen ook nog ff langs met een sixpack. Kortom, ut was gezellie. Ff na elven kwam ook Joanna thuis en hebben we met zijn allen (onder ut genot van meegebrachte verse Timbits (een soort van mini-donuts) nog een afzakkertje op ut deck genomen. Letterlijk met zun allen, want met een luide knal was Vic uit zijn bed gevallen en zo zaten we met zijn zessen knus op de veranda de dag af te sluiten.