Chemainus, the city that did!

Na eerst een beetje uitgeslapen te hebben zijn we de dag heerlijk begonnen in het zonnetje op de veranda, met een straffe homemade capuccino in de hand. Die is toch echt wel een heel stuk beter dan de bocht die Amerikanen en Canadezen koffie durven te noemen. Anna en Vic doken direct het badje in en langzaam werden we allemaal weer mens.

In de tussentijd had de moeder van Frank al een aantal keer gebeld, wat wij vandaag allemaal gingen doen en dat een bezoek aan haar daarbij niet mocht ontbreken. Ze had al een hele lunchmaaltijd bereid, dus daar was geen ontkomen aan. Kon Frank meteen de meubelfabriek van zijn ouders laten zien.

Tegen lunchtijd togen we naar Chemainus, waar zijn ouders wonen. Een kort ritje van zo’n 10 minuten. Moeders stond al te wachten bij de poort en na het shaking hands werd het eten direct geserveerd. Een traditionele Duitse herenboerenlunch; heerlijke salades, warme worst, ham, franse kaas, zure bommen, meloen en brood. Dat noem ik nog eens een warm welkom!

Het werd meteen duidelijk van wie Frank zijn spraakwaterval geërfd heeft. Ook moeders kletste honderduit en zij gaf ons direct ut gevoel thuis te zijn. Een vluchtige blik in het huis maakte ook meteen duidelijk waar het jagersbloed vandaan kwam. Ik heb nog nooit zoveel opgezette trofeeën bij elkaar gezien. Na een korte toer door de shop en de factory was het voor Joanna tijd om weer te gaan werken, en voor ons was het tijd om afscheid van moeders te nemen en de rest van Chemainus te gaan bekijken.

Chemainus ligt aan zee en is een stadje dat ooit een meer dan bloeiende hout- en scheepvaartindustrie had. Na de tweede wereldoorlog sukkelde het in slaap en dreigde een spookstadje te worden. Tot iemand een simpel maar slim plan bedacht om het stadje weer tot leven te wekken; het door kunstenaars laten maken van grote muurschilderijen, waarin de geschiedenis van ut stadje wordt vastgelegd. Met gele voetstappen op ut trottoir werd een rondwandeling langs de murals gecreëerd. Et voila, klaar was Kees. Ut plan werkte formidabel en ut stadje werkt nu als een onontkoombare toeristenmagneet en heeft sindsdien bekendheid en navolging over de hele wereld gekregen.

De complete rondwandeling duurt een paar uur en dat leek ons voor Anna en Vic iets teveel van het goede, dus hebben we voor één keer echt de toerist uitgehangen en zijn met paard en wagen langs de murals gegaan. Frank wist als local een goeie prijs te bedingen, dus voor een handvol dollars sjokten we onder het genot van een zalig zonnetje op een buitengewoon relaxte wijze van mural naar mural. Vic heeft van begin tot eind liggen slapen en nadat we halverwege nog een giant complimentory zak popcorn van een of andere winkelier hadden gekregen was ut helemaal goed.

Onderweg zijn we door tientallen Japanners op de kiek gezet, dus waarschijnlijk sieren we straks menig Japans vakantie-album.

’s Avonds hebben we een stevige aanval op de vleesvoorraad in onze koelkast gedaan en hebben we de mega-amerikaanse-braai op de veranda eens flink uitgeprobeerd. Onder het genot van een rye of twee en onderwijl allerlei blooper-verhalen uitwisselend sloten we de dag tenslotte weer af, lang nadat deze eigenlijk al afgelopen was …