Jojo geklojo op Mountain Flipflop

Hadden we gisteren al een majestueuze aanblik vanuit het noorden op Mount Rainier (bij hoge uitzondering een mistloze top van deze ruim 4000 meter hoge en door tientallen gletsjers omgeven voormalige vulkaan), vandaag zouden we um vanuit het zuiden benaderen en daadwerkelijk op gaan.

Met zelfs een kleine kans op wat drycampen op de berg, als ut weer meezit en de berg een beetje beviel en anders op naar het ut eigenlijke beoogde eindpunt Yakima, aan de andere kant van de bergen.

Maar eerst ’s morgens vroeg (we hadden tenslotte een best wel lange dag voor de boeg, hoelang ut werkelijk zou worden daarvan hadden we toen nog geen idee) de eilandenkust af en door een übergroen gebied langzaam de naaldbossen en de bergen in. Na zo’n anderhalf uur stevig doortuffen reden we ut National Park binnen en ff navraag bij een ranger gedaan of alle wegen open waren. Ja, dat waren ze. Wij dus vrolijk naar boven getuft. Ons onderweg verheugend op met bloeiende bloemen vergeven bergweiden.

Terwijl we ff een kleine rookpauze hielden zagen we een hele colonne megagrote sneeuwschuivers op vrachtwagens voorbij rijden. Vol bewondering staarde Vic ut hele zooitje na; ‘hé, nog één, en nog één, en nog één ….’. Niet wetende dat we ze binnen ut kwartier weer tegen zouden komen. In één van de vele haarspeldbochten had zo’n tigtonner een tegenligger ‘zo plat als een pizza’ gemaakt. Na een wijle was de weg weer vrij gemaakt en konden we in slakkengang de weg naar boven achter de colonne vervolgen.

Per haarspeldbocht werd de wereld om ons heen alsmaar witter en witter. Eenmaal aangekomen in Paradise (zo heet ut echt) lag er nog een pak sneeuw van dik 110 inch (ik schat zo’n kleine drie meter) dik en bleken alle doorgaande wegen vanaf daar nog steeds afgesloten te zijn...

Daar stonden we dan in korte broek, T-shirt en slippertjes in een arctische omgeving. Vol verbazing en verwondering staarde en verkleumde Amerikaanse vrouw mij aan en zei tegen haar al even bevroren vriendin ‘this must be his style, mountain flipflop’.

Jullie begrijpen ut al; geen bloemetje gezien, alleen maar sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. En koud dat ut was! Bovendien was de top weer eens met mist omgeven en tot overmaat van ramp moesten we all the way terug en dan nog eens zo’n 150 km extra omrijden om in Yakima te komen. Ik weet niet wat dat is, maar hier worden we telkens als een jojo terug naar het beginpunt geworpen. Eerst al bij Campingworld, toen ut retourtje Mount Rainier – kust en nu dus weer back naar halverwege. Ut wennen aan het rijden in de nieuwe camper gaat wel lekker snel zo...

Eenmaal van de schrik bekomen hebben we bovenop de berg een burgertje gescoord en had ik daarna nog een onverwachte encounter met een tamelijk tamme coyote op de parkeerplaats.

Halverwege de terugweg hoorde ik Joet plotseling oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh, oh uitbrengen. Na de nooit geziene beren-ervaring van Sequoia besloot ik maar bovenop de rem te gaan staan en inderdaad wildlife naast de weg. Geen beren deze keer, maar slechts een hertenstelletje. Dat was zeker wel één of twee oh’s waard! Mooi moment voor een snelle picturestop, ik stond tenslotte toch al stil, net te ver om ze allebei op de foto te krijgen (heb de tweede nooit gezien, ik vraag me af of ie er überhaupt wel was) …

Daarna door een landschappelijk buitengewoon fraaie umwelt een bizar lange tocht naar Yakima (waarbij ik moet zeggen dat de kids ut onderweg meer dan goed gedaan hebben). Het landschap waar we door heen cruisten / crossten veranderde zeker vijf keer ingrijpend van beeld. Van besneeuwde hellingen tot dennenbossen, naar lieflijke valleitjes en steile bergpassen, en van een dorre woestenij tot fruit- en wijngaarden langs snelstromende riviertjes.

Na een monsterlijke tocht van bijna zes uur kwamen we halverwege de avond dan toch eindelijk in Yakima aan. De trieste aanblik van de als zeer goed aangeschreven camping zou ik willen omschrijven als Jakkie ma (hadden we daar dat kolere-eind voor om gereden?).

Joetie is hier van het inchecken en kwam na een minuutje of vijf trots terug met de mededeling dat ze op de volle camping nog een plekkie voor ons hadden. Tijdens die bewuste vijf minuten rookte ik een shaggie, keek op een woestenij en dacht als ze ons maar niet daar neerplanten en ja hoor, dat wassum. Na een vriendelijke uitwisseling van blikken kon Joetie weer naar binnen... ;-)

Afijn, ut alternatief was niet veel beter, maar had wel een picknick tafel. Bovendien was ut inmiddels donker en de hoogste tijd om ut mandje in te kruipen (na een snelle eierhap genuttigd te hebben).

’s Nachts donderde en bliksemde ut, letterlijk… Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen.