Celebration & camper ophaaldag !

Jajajajaja, tis niet te geloven maar we hadden vandaag ons 10-jarig jubileum ! Uiteraard zijn Ron en ik niet heel attent dus zo rond de middag hebben we elkaar gefeliciteerd ( tijdens het ophalen van de camper).

Annaatje voelt zich nog steeds niet lekker, ze heeft eigenlijk best wel koorts. Gelukkig werken de meegebrachte paracetamol redelijk en knapt ze er eventjes iets van op. Het is duidelijk een combinatie van niet lekker zijn en heimwee want ze heeft het heel erg veel over thuis op het moment. Zodra ze uit het vliegtuig komt in Nederland gaat ze logeren bij opa en oma en neemt ze haar spidermanbal mee …. Okeej lieffie, dat is hartstikke goed mop !! Stom is dat maar zodra Vic of Anna zich niet lekker voelen maak ik me meteen zorgen en zie ik de meest vreselijke scenario’s voor me … ik hoop echt dat ze snel een beetje opknapt want zo stilletjes zitten en een beetje witjes voor zich uit staren vind ik maar niets !

Vanochtend om 9.30 uur werden we opgehaald. Zoals het de Voortmannetjes betaamd ging het allemaal nipt. We gingen namelijk pas om 9.20 uur ontbijten…. Snel wat bammetjes in de toaster gegooid, met mijn tenen de jus getapt, met mijn neus een eitje op een bordje geschoven en blijkbaar heb ik ook tentakels op mijn rug want daar hield ik Vic mee in toom (lees: dattie geen cakejes, muffins, brownies pakte of zelf melk ging tappen) en Ron was ondertussen aan het stoeien met een tassentrolley voor de inmiddels tot een enorme berg uitgegroeide tassenverzameling.

Uiteraard wilden we nog een sigaretje roken voordat de shuttle er zou zijn. We zagen al wel een ietwat gezette negerman heen en weer drentelen (voor een grote groene taxibus) maar hadden er niet bij stilgestaan dat die wel eens voor ons zou kunnen zijn. Dat wastie dus .. en hij was op zijn zachtst gezegd niet zo vrolijk en werd al helemaal niet blij toen hij onze verzameling tassen zag. Dit kon nog een leuk ritje worden. We hebben het zelf maar leuk gemaakt want van hem kwam eigenlijk 20 minuten geen woord. Zak dur dan ook maar in … weer een fooi bespaard !

Net voor tienen kwamen we aan bij CampingWorld (we denken de moeder van CampoWorld, voor de kampeerders onder ons). In niets leek het erop dat ze ons verwachten. Ogen werden opengesperd, systemen werden erop nagekeken, nergens stond onze naam…. Daar vervloog onze hoop om op tijd door te kunnen reizen. Gelukkig stond er ergens achter in de garage een camper die net binnen was (gisteren vanuit de fabriek uit Florida binnen was gereden, 3975 mijl op de teller en dat is niet zo heel veel voor een huurcamper).

Zoals gezegd was hij dus net binnen, dus ook niet toegerust met de nodige uitrusting. Gelukkig stond er in de CampingWorld-winkel wel het een en ander dus de beste mevrouw ging met een lijstje in de hand de winkel rond en kwam met spullen in het plastic weer terug. Het zag er GOED uit ! Later bleek dat het lijstje niet helemaal volledig was maar daarover later meer (dan heb heb je tenslotte altijd de Walmart nog).

Inmiddels stond buiten een blinkende Chateau op ons te wachten. Dit rijdende kasteeltje beviel ons wel. Iets groter dan de vorige maar motorisch iets minder. De buitenkant is allemaal net iets ‘ieler’ maar …. De binnenkant daarentegen is luxer en zeker meer van deze tijd (het oog wil ook wat hé). We hebben nu een LCD-flatscreen-HDTV (op elektrisch bedienbare zwenkarm), met als gevolg dat we de antenne op het dak ook uit moeten zwengelen (en dus ook weer in moeten zwengelen voordat we gaan rijden, ik zeg nix …), een DVD speler (Amerikaans, hebben we geen ruk aan, daar draaien onze meegenomen dvd’s niet op maar het klinkt leuk), Ipod kunnen we aansluiten op de radio (Ron blij, ik kan die hele Jan Smit ondertussen niet meer aanhoren) en on top of it all; een op afstand bedienbaar met gescheiden helften (maar toch 1 bed hé) Sleep Number RV Edition Premier. Dat is me toch wat !!
Dook ik eerst mijn kuil in (in de vorige camper), nu klim ik met een trappetje mijn bed op ! Sterker nog … zelfs Ron klimt met een trappetje zijn bed op. We liggen dus op een luchtbed met daarop een matras … zalig, dit wil ik thuis ook ! Je kunt het met de afstandsbediening stellen op je eigen voorkeurshardheid en dat onthoudt dat ding dan ook. Het enige nadeel is dat je het bed (als je de bergen in gaat) moet laten leeglopen tot 20%, dat kan alleen als je aangesloten bent op elektriciteit (of de generator). Doe je het niet, dan kan dat ding ontploffen … echt iets voor ons dus !! Weer wat om over na te denken … uiteraard zijn we het al 1 keer vergeten en zijn we terug gereden naar de camping om weer ff aan te koppelen… tietietietie.

Na de tassen in de camper te hebben geladen zijn we op weggegaan voor onze eerste stop. We zijn niet verder gekomen dan de eerste bocht, daar vloog namelijk meteen een lege la uit zijn voegen. Rechtsaf, rechtsaf, rechtsaf en daar waren we weer .. op het punt waar we begonnen waren. Ik ben maar meteen naar binnen gelopen om te gaan klagen. Vrijwel direct kwam er een meneer die met een boor aan de slag ging en 10 minuten later was het gefixt. In die tien minuten heb ik meteen maar gevraagd om een sticker op de achterruit waardoor je wat beter ziet wat er achter je zit, extra hangertjes en een gasfornuis aansteker (je moet het ijzer smeden als het heet is tenslotte en volgens Ron werkt mijn puppyface hartstikke goed) en toen konden we toch echt op weg.

Geen internet, geen campingboek, en waar het snoertje van de TomTom was .. uiteindelijk gevonden maar dan nog … waar moet je heen !! Eerst maar eens boodschappen doen bij de dichtstbijzijnde winkel en dan zien we wel verder. Op de parkeerplaats bij de winkel hebben we driftig navraag gedaan maar helaas geen camping in de buurt.

We zaten daar aan de voet van Mount Rainier National Park en om nou meteen te gaan drycampen met een camper die je nog niet helemaal kent ging zelfs ons te ver. Dus zijn we teruggereden naar de kust en zijn we op een eiland bij Tacoma geëindigd.

Hebben we de vier-na-langste hangbrug van de wereld genomen. Wisten wij ook niet vantevoren, anders hadden we er heus wel een foto van gemaakt. Gig Harbor werd het dus. Een knus vissersplaatsje wat vooral heel GROEN was. Daar hebben we ’s avonds nog een route voor de komende twee weken bedacht (we willen Vic zijn verjaardag in Calgary vieren maar Ron wil graag nog een paar plaatsjes in Amerika zie n – en de oorspronkelijk geplande route kan nu dus in de prullenbak – dus is het een soort van cryptogram geworden).

En ja hoor … morgen via Mount Rainier National Park (dat zijn de eerste 100 mijl voor nix gereden) naar Yakima !!!