Santa Fe

Het centrum van Santa Fe, dat ging het worden vandaag ! Een semi rust dag dus eigenlijk want Santa Fe is niet heel erg groot (formaat Alphen a/d Rijn). Na een heerlijk onrustige nacht (yep … er is weer gewisseld) hebben we het vanochtend lekker rustig aan gedaan.

Eerst wilde Anna vanochtend heel erg graag oma bellen want die miste ze heel erg. Ze vroeg zich af of oma misschien bij de oude omaatjes zou zijn of misschien wel koffie was drinken bij oma Kroon. Het blijft lastig uitleggen dat als wij wakker worden het in Nederland al het begin van de avond is (eigenlijk einde van de middag).

Terwijl Ron lekker aan het douchen was zijn Anna, Vic en ik even naar de speeltuin op de camping geweest. Een hele grote speeltuin was het niet maar ze konden schommelen, springen en op een soort draaimolentje … en dan is het al snel goed !

Daarna zijn we op het gemakkie richting het centrum gereden (5 mijl), TomTom heeft ons goed de weg gewezen (jajaja, hij heeft een aantal keren fout gezeten de laatste dagen, beetje jammer). Santa Fe is hartstikke leuk ! In tegenstelling tot andere stadjes lopen de straten hier een beetje kriskras door elkaar. Helemaal geen rechttoe rechtaan blokken. Daardoor doet het ook gemoedelijk aan. Als eerste hebben we de Sint Fransiscus Cathedral bezocht. Jammer genoeg stond die van buiten helemaal in de steigers, maar van binnen erg mooi, veel licht en heel stylish ingericht. Dat laatste is niet zo gek, want één op de zes inwoners van Sante Fe noemt zichzelf kunstenaar. De stad ligt dan ook bezaaid met kunstwerken, al dan niet in musea. Eenmaal in de kerk riep Anna meteen; HEEEEJJJ ik wéét van wie deze kerk is .. ik zie namelijk Maria … KIJK daar hangt ze … !!! Daarna heeft Anna twee kaarsjes aangestoken en zijn we Santa Fe verder gaan ontdekken.

Het bekende centrale plein met deze keer als uitsmijter het Palace of the Governors waar allemaal indianen met kleedjes op de grond zaten om hun zelfgemaakte spulletjes te verkopen. We hebben er een beetje rondgestruind en geluncht op Prince Plaza in The Shed. Zelden zo heerlijk geluncht in een zo fraai aangekleed etablissement. Ron en ik delen tegenwoordig de lunch aangezien ik toch altijd het verkeerde kies, dus Ron kiest er dan twee en dat delen we dan. Anna en Vic hadden een grilled Cheesesandwich, ging er als een wacko in ! En het is waar … Amerikanen eten ALLEEN maar met een vork ! Het maakt niet uit wat het is … het mes blijft liggen waar het lag, snijden doen ze met hun vork, of met hun mes (vlees) om het vervolgens als een dolle weer op tafel neer te gooien want ze vinden het maar niets (ziet er trouwens heel raar uit, al dat eten dat op het bord rond geschoven wordt).
Na de lunch zijn we weer richting camper gelopen … was maar goed ook want Vic verkondigde bij het weggaan uit The Shed al dattie een; HEEEL HEEEEEEL gjote poepie had ‘daan.

En toen … toen op weg naar the fashion mall … whieeeeeeeeeeeeeeh !!
Konden we natuurlijk niet in één keer vinden, we waren er iets te vroeg afgegaan (was ook wel een mall maar niet die van het bord wat we hadden gezien). Geparkeerd, strollers gepakt en de eerste de beste outlet ingegaan die we tegenkwamen … Ralph Lauren … hé wát vervelend. Met een dikke tas kwamen we na een half uur, drie kwartier weer buiten (overigens was Vic na een kwartier zelf al naar buiten gelopen en vond Ron um weer een metertje of tweehonderd buiten de store, fijn dat tuigje en die naamtag die alletwee in de camper lagen) … Zó … Joetie hoeft voorlopig niet te wassen ! Iedereen drie polo’s / shirts rijker voor weinig ! Om te gillen die prijzen hier ! Nog even gekoekeloerd in de Nikestore maar dat vonden we niet alles (hmmm, beetje verwend zijn we inmiddels wel). Ron vond dattie wel toe was aan een goede zonnebril, en hoe verrassend hadden ze daar gewoon een winkel met allemaal zonnebrillen … even naar binnen … en een Ray-Ban gescoord. Volgens Ron was de tweede bril voor de helft van de prijs dus heb ik er ook ééntje uitgezocht van Ralph. Bleek dus niet het geval, Ron zijn bril was gewoon de volle prijs en ik kon er nog eentje bijzoeken voor de helft van de prijs (heb ik niet gedaan want Vic ging inmiddels redelijk los in de brillenwinkel en had al een aardewerken vogel vanuit de etalage op de grond gegooid met een gebroken vleugel als resultaat … ZUCHT.
Toen op weg naar een schoenenwinkel … Ja Jik … Joet wilde ineens tóch óók Birkenstocks … En ze hadden ze … heerlijk zwarte Birkenstocks óók al voor zo weinig ! Anna werd helemaal verliefd op een paar wit met blauwe glitterende sportschoenen dus die moesten ook mee … (Vic was ondertussen de hele winkel aan het verbouwen). Afgerekend en nog héél even langs de Coleman Kampeerwinkel gelopen, daar heb ik uiteindelijk Anna en Vic maar uit een tent gesleurd nadat ik tegen Ron gezegd had dattie die manchette écht niet mee kon nemen. Op naar de camper, op naar de camping.

Aangekomen op de camping bleek dat we buren hadden. Jullie kennen Ron .. die heeft het niet zo op buren dus zijn rechter wenkbrauw ging al vanachter zijn nieuwe Ray-Ban omhoog. Terwijl ik Ron aanwijzingen stond te geven over hoever hij nog naar achter kon met de camper zei de nieuwe buurvrouw met een redelijk Amerikaans accent; Heej .. hoor ik Hollands praten ??? Blijken de buren oorspronkelijk uit Nederland te komen. Een echtpaar van midden 70 die in 1961 naar Amerika zijn geëmigreerd en hier inmiddels een goed bestaan hebben opgebouwd. Hij is banketbakker en heeft in Michigan behoorlijk naam gemaakt met taarten voor speciale gelegenheden. Inmiddels heeftie de zaak overgedaan aan zijn schoonzoon en toeren zij een beetje het land door alle kinderen af, waar dan een lijstje op um ligt te wachten met klusjes. Ze hebben 9 kinderen (ja, ja die buurman van ons is een echte handyman, of zoals hij zelf zegt in die tijd waren er nog geen pillen…) en gisteren is kleinkind nummer 37 geboren (het kon ook wel nummer 38 zijn of 36 maar dat wistie niet precies, zijn vrouw weet het precies maar die zat binnen te breien).

Ik blijf het altijd ontzettend interessant vinden om de verhalen van emigranten te horen. Waarom mensen gaan emigreren, hoe ze hun bestaan hier opgebouwd hebben en het daar al dan niet gemaakt hebben en vooral hoe ze desondanks Nederland blijven missen.

Tijdens het levensverhaal van de beste man kwam er een andere man langs met een hond (check, ALLE Amerikanen hebben een hond) die riep; WOW did you see thát light ???? We keken eens naar elkaar en schudden ons hoofd ! Hij zei; I think I saw a meteorite, or was it a … a …., no it must have been fireworks…. Tuurlijk pop .. neem nog een biertje !

Morgen is het weer ‘verkas’dag ! Op naar Taos Pueblo, voorlopig tot Canada de laatste indianen.