Chimayo en Taos !!

Joetie ligt al op één oor. Dus vandaag weer een bericht(je) van mij.

Vanmorgen halverwege de ochtend op het gemakkie het hele handeltje lekker onder een strakblauwe hemel in het al flink warme zonnetje ingepakt, want we gingen weer eens op verplaatsing. Deze keer slechts een kilometertje of 170 op weg naar Taos (het meest oostelijke punt van onze reis), dus eigenlijk viel dat best wel mee.
Gelet op de korte reisafstand had ik vandaag een aantal stops ingepland.

De eerste stop halverwege in Chimayo. Een soort van het Lourdes van Noord-Amerika, althans dat zeggen ze zelf. Hier geen helend water, maar helende grond. Moest je wel zelf een zakje meegenomen hebben, anders moet het los in het handje mee. Gek, dat die supercommerciële Yanks voor de onvoorbereide onder ons hier geen kekke zakjes verkopen. Vanzelfsprekend hadden wij nix bij ons, dus hebben we de helende grond maar gelaten waar die was, voor hen die ut harder nodig hebben. Al wilde Vic maar wat graag met de schepjes spelen in die minizandbak. Het bijbehorende 300 jaar oude kerkje was buitengewoon sfeervol, met veel en mooi houtsnijwerk.

Vervolgens zijn we in één kort rukje doorgereden naar Taos. Niet over de highway, maar over de high road. Een scenic byway die (de naam zegt het al) niet door het (hier bijzonder mooie Rio Grande) dal is aangelegd, maar juist over de kam van de bergen. Een aaneenschakeling van fraaie uitzichtpunten zeg maar. Het ging behoorlijk op en neer, en het slingerde best wel, maar onze Chevy heeft zich kranig gedragen. Hij reed behoorlijk met de rest van het verkeer mee, en dat is best wel knap voor zo’n ding van bijna 5.000 kg (ut scheelde nogal dat kort hiervoor een bereidwillige buurman – waar zouden wij toch zijn zonder al die behulpzame Yanks - het gebruik van de automatische versnellingsbak in de bergen nog eens goed uitgelegd had).

In Taos aangekomen op zoek gegaan naar de Hacienda Martinez, een Spaans koloniaal huis uit 1804. TomTom (of TahmTahm, zoals de Amerikanen zeggen) had um snel gevonden. Jammer genoeg was de hacienda gesloten. En hebben we zelfs de buitenkant niet kunnen aanschouwen.

Dan maar de reisdag afgesloten in Taos Pueblo (had TomTom nog nooit van gehoord, wat op zich raar is voor een meer dan 1.000 jaar oud dorp). Midden in dit tot op de dag van vandaag door zo’n 150 indianen bewoonde dorpje stroomt een riviertje en aan weerszijden van de rivier liggen 2 grote meerverdiepingen tellende adobe gemeenschapshuizen. Ook hier weer een bijzonder fraai kerkje (de Spaanse missionarissen konden kennelijk de ‘onwetende’ indianenzieltjes niet met rust laten), een pleintje met droogrekken voor maïs en chilipepers, je struikelt er over de hornos (oventjes in de vorm van bijenkorven) en overal houten trappetjes naar het eeuwige niets . Ik vond ut al met al best wel indrukwekkend.

Aangekomen op de camping bleek er een behoorlijk riant uitgeruste speeltuin te zijn, dus konden Anna en Vic nog ff helemaal los. Oftewel ,‘they had to blow off some energy’, zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen. Een lol dat ze hadden, en wij maar drinken, snoepies en pleisters aanslepen ;-)
De sfeervol ingerichte camping ligt op zijn 2.500 meter hoogte (het is hier nu – bijna 12 uur ’s nachts -buiten stervenskoud, de kachel kan weer aan de bak vannacht, ut zou me niet verbazen als ut morgenochtend krabben wordt), met aan drie kanten gebergte om ons heen. Met het uitzicht zit het ook deze keer weer goed.

Kortom, wederom een meer dan geslaagd dagje. En dat, ondanks dat ik vandaag weer eens een tamelijk ‘onhandige’ bui had:
• Ik heb vanmorgen de net gekochte regulator en snelkoppeling van de waterslang in Santa Fé laten liggen. Heb inmiddels bij mun vrienden van de Wallmart al weer nieuwe gekocht, kijken hoe lang deze meegaan;
• We hebben de halve dag met het instap-trappetje uit gereden;
• Onderweg zag ik een flinke verkeersdrempel, zeg maar verkeers-stoeprand, over het hoofd en alles wat los én vast zat vloog door de camper. Door de knal schoot aan de onderkant van de camper de afsluiting van de ‘riolering’ los. Gelukkig trok ik daarna niet als een soort van Klein Duimpje een(stront)spoor door Nieuw Mexico;
• Ik ben tot drie keer toe vergeten dat de camper iets hoger is dan een gewone auto. Ik wil niet weten wat de boomtakken op het dak allemaal aangericht hebben…;
• Terwijl de kids na een half uur, drie kwartier keten eindelijk in slaap dreigden te vallen besloot ik nog ff een eitje te bakken. Je kent dat wel, vuur te heet, afzuigkap vergeten aan te doen en raampjes van de camper dicht. Gaat me daar met een pokkengeluid het rookalarm af. De brandweer van Taos rukte nog net niet uit. Het is nog lang onrustig op de camping en in de camper gebleven…;

Of zoals Joet zegt, ‘ik ben met een nerd onderweg’. Maar ja zeg ik dan op mijn beurt, als dit je grootste problemen zijn, dan ben je een gelukkig mens…

P.S. KoninginneNach wordt in Taos wel erg rustig gevierd…