Wilcox Creek

Aan alle goede dingen komt een eind, dus ook aan ons verblijf aan Two Jack Lake. Met pijn in het hart en in het hoofd (van de vorige avond) zijn we ’s morgens vertrokken voor onze tweedaagse reis over de Icefields Parkway (een Unesco werelderfgoed) richting Jasper. Een bijna 300 km lange en meer dan fraaie route dwars door twee nationale parken.

Onderweg bedachten we ons in Lake Louise nog net op tijd dat we de komende twee dagen geen winkel meer zouden tegenkomen en hebben daar nog ff snel het een en ander ingeslagen (sigaretten, Kokanee, Crown Royal en ook nog wat koekjes voor de kids). Om vervolgens de weg der eenzaamheid in te slaan, je komt hier niet zo veel mensen tegen zeg maar. En terwijl ik aan het shoppen was ontdekte Joet dat we voor het eerst in lange tijd weer telefonisch bereik hadden. Dus snel nog ff Thomas gebeld, om van hem te horen (en dat hadden we al een beetje gevreesd) dat er na zo’n lange radiostilte toch enigszins ongerustheid onder het thuisvolk uitgebroken was. Daarna dus ook nog ff met mijn moeder gebeld. Toch fijn om hun stemmen weer te horen en de ongerustheid weg te kunnen nemen.

Onderweg hebben we een paar fototussenstopjes gemaakt bij een gletsjer, kolkende riviertjes en een ongekend mooi meer (Lake Peyto). Om bij dit meer te komen moesten we een pittige beklimming van zo’n tien minuutjes doen en wat schetste onze verbazing, er lag nog sneeuw. Dus Anna en Vic hebben nog ff heerlijk sneeuwballen staan gooien.

Inmiddels waren we aan de voet van het Columbia Icefield (een megagletsjer) aangekomen, maar was het te laat om um te bezoeken, bovendien gutste het van de regen en zag je door de laaghangende bewolking geen hand voor ogen, dus zijn we maar de camping Wilcox Creek opgegaan.

Veel Canadeser dan ons kan je niet worden, dus Two Jack Hilton werd weer opgezet, ut kampvuurtje gestookt, maar echt aangenaam werd ut niet. Joetie en de kids waren moe en hadden ut koud en zijn vroeg naar bed gegaan.

Zo tegen tienen brak de lucht een beetje open en bleek dat de camping aan de achterkant van een gletsjer lag. Niet zo gek dus dat het nogal koud was. De hoogste tijd dus ook voor mij om nog bij klaarlichte dag de klamme lappen op te zoeken.