(Still) Two Jack Lake

Tsja … wat zal ik zeggen … we hebben er maar weer eens twee nachten bijgeboekt ! Het moet niet gekker worden, dit is wel ons langste verblijf op één plek tijdens deze vakantie tot nu toe.

Van Cherry hoorden we dat het morgen vaderdag is (ow, wij dachten dat het vorige week zondag was, niet dat Ron een echte vaderdag gehad heeft toen maar het ging om het idee ;-)). Als verrassing kwam de oudste zoon van Mike en Cherry samen met zijn vriendin langs om een nachtje mee te kamperen met zijn ouders. Hij reed in een pickup waar Ron een klein beetje groen van ging zien en was echt een heel gezellige gozer. Uiteraard werd hij meteen vol trots voorgesteld en toen we vroegen of ze iets wilden drinken kwam er een kleine jerrycan met twee rietjes tevoorschijn en zei hij; neuuuuh bedankt, we hebben ons eigen drankje mee, dit zijn paralizers. Okidoki, dat zeg er uit als chocomel maar dat was het zeker niet. De naam was niet zomaar gekozen.

Wij zijn ’s middags nog even naar Canmore gereden om ons propane bij te vullen en de tank vol te gooien. Daarna ff heerlijk gegeten bij MC Donalds en weer terug naar de camping. Daar aangekomen kwam Cherry naar ons toe om te vragen of we wat bij ze kwamen drinken. We hebben toen afgesproken dat we de kinderen eerst naar bed zouden doen en daarna even langs zouden komen. Aan het geluid bij hun plek te horen was er al redelijk wat drank in de man. De paralizers hadden hun werk gedaan.

Aangezien er eerst nog een kudde Elk over de camping liep werd het allemaal wat later voordat we aan konden schuiven. De kinderen sliepen en wij gingen op visite bij de over-naastburen. Ontzettend gezellig, vreselijk gelachen, Christina was inmiddels paralized in slaap gevallen binnen in hun popup maar werd op een gegeven moment weer wakker en schoof ook nog even aan. Tot de hemelsluizen openbraken en Ron zei; Let’s go to the Two Jack Hilton ! Bij onze tarp kon je met zijn allen droog bij het vuur zitten. Een complete volksverhuizing in het midden van de nacht over een zeiknatte camping was het gevolg. Maar … we zaten droog en warm. Joost mag weten hoeveel biertjes en uren later (half zes in de ochtend) kroop iedereen lallend in zijn bed (nadat Ron eerst nog als een ware houdini de grasgod heeft aanbeden, en de dag erna wistie niet meer bij welke boom het was). Dit was een historische avond geweest !! SUPER !

Om 12.00 uur de volgende ochtend werden we op een compleet verlaten camping wakker, nog net op tijd om afscheid te nemen van Eric en Christina. Zelfs Anna en Vic waren laat wakker en hebben zich die ochtend keurig gedragen (denken we).

En zo kwam Ron zijn vaderdagswens (uitslapen tot ’s middags) alsnog uit.

’s Middags kwam Mike ook op de camping, zijn werkweek zat erop (hij is weekenddokter). Aangezien het onze laatste dag en avond was kon het natuurlijk niet uitblijven dat we nog visite zouden krijgen. Maar eerst werden we elk half uur verrast met een bezoek van een Elk, al dan niet vergezeld door één of meerdere kleintjes, het blijft verbazing- en indrukwekkend om te zien hoe dichtbij ze soms komen.

De vorige avond heeft een flink gat in onze biervoorraad geslagen. De bodem was meer dan in zicht. Toen Mike en Cherry kwamen hadden zij daar een buitengewoon praktische en lekkere oplossing voor: pop and rhye, oftewel cola met Canadese whisky. De crown Royal ging erin als koek. Verraderlijk drankje mag ik wel zeggen. Onze gasten hebben de moddergrond van zeer dichtbij mogen aanschouwen en Ron en ik hebben écht de slappe lach gehad.

Heel vreemd om eerst nog gewoon met iemand te praten en vervolgens zijn kont in de lucht te zien terwijl hij plat met zijn gezicht op de zwarte grond naast het vuur ligt. Nog vreemder is het dan om hem weer in zijn stoel gehesen te zien worden en te constateren dat zijn halve gezicht zwart is. Zo bont hebben wij het nog niet gemaakt !

Nadat de buurman door de buurvrouw naar bed was gebracht (hadtie zelf echt nooit kunnen vinden), was het vervolgens de beurt aan Ron om de buurvrouw naar bed te brengen (had ze tegen die tijd zelf ook nooit meer kunnen vinden),maar niet voordat hij eerst de twee konijnen die nog buiten liepen (Bud en Weiser, de honden heten trouwens Kokanee – Canadees bier – en Kahlua) gevangen had en in hun kooi in de pop-up gestopt had.

Wederom een TOPavond met TOPmensen met een hart van goud en geen gemakkelijk leven (voor de boeg), we hebben het meer dan naar onze zin met ze gehad.

Eigenlijk was Two Jack Lake door zijn schoonheid en met al zijn bijzondere buren (van nu af aan volgers van ons blog) het hoogtepunt van onze reis tot nu toe.

Zoals Ron tegen zijn moeder heeft verteld door de telefoon; dichter bij het Paradijs kun je niet komen.