Van spasme tot spinazie ....
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron, Joet, Anna en Vic !!
24 April 2009 | Verenigde Staten, Albuquerque
@all; het DS’en bevalt Joetie zo goed (ze zit nu tegen het apparaat aan te blazen zodat een helikopter een zachte landing kan maken – jaaaaaa, ik maak heel wat mee in het verre USA…) dat ik na mijn debuut van gisteren meteen weer voluit aan de bak moet.
------------------------------
Het duurde vanmorgen wat langer dan gepland voordat we konden vertrekken. Gisteravond had ik vlak naast onze camper samen met Anna & Vic een ‘berg’ beklommen en dat vonden ze zo leuk dat ze dat vanmorgen weer wilden doen. Vooral het op papa’s nek de berg afdwalen was hun buitengewoon goed bevallen (en daar papa slechts in het bezit is van een enkele nek, betekende dat voor papa een dubbele trip omhoog), dus ik had zo aan het begin van de ochtend mijn energie voor de hele dag er al doorheen gejaagd.
Daarnaast was de rit naar Albuquerque net te lang om het zonder stop te doen. Het oog viel op Socorro voor een snel stopje. Om nu eens niet aan de rand van een stadje bij McD of Burger King aan te meren reed ik door naar het centrum. Een gezellige plaza, muziekkapelletje en winkeltjes eromheen. Maar ja, de camper had honger, dus er moest ook nog ff getankt worden. Onderweg naar het tankstation realiseerde Joet zich dat ook zij wel een beetje trek had. En dan niet zomaar trek, maar pizza trek. Een beetje mokkend heb ik haar maar met Anna bij de Pizza Hut afgezet, zodat zij alvast de bestelling konden doorgeven , in de bak- en braadtijd gingen Vic en ik de camper te eten geven. Alles bij elkaar werd het stopje zo een stop en mijn beoogde middagprogramma in Albuquerque viel aan het eind van de ochtend in honderdduizend brokjes.
Tegen drieën kwamen we aan op de camping. De kinderen gingen los in de speeltuin en Joet sjeesde naar de zeer fraaie restroom. Pro-actief als ik ben, dacht ik laat ik alvast de hookups aankoppelen en de awning (luifel) naar beneden laten rollen.
Had ik dat maar niet gedacht, want dit was de aanloop naar schade #3 aan de camper. We zijn nu tweeënhalve week onderweg met de camper (model 2009) en als we (ik eigenlijk) in dit tempo doorgaan leveren we na twee maanden het ‘wrak van de weg’ weer in.
Schade #1 komt volledig op mijn conto. Ik wilde nat zand van de onderkant van mijn slippers vegen (je wilt al die bende tenslotte niet in je camper hebben), schiet mijn been zomaar uit en trap ik per ongeluk á la karatekid de halve hordeur uit zijn sponning. Dit konden we gelukkig zelf nog zonder hulpmiddelen repareren, al is de hordeur sindsdien een weinig shaky.
De herkomst van schade #2 is volstrekt onbekend. Onder het rijden springt zomaar de band langs het aanrechtblad los. Met wat tape zit het vast, al zal de interieurontwerper dit zo niet bedacht hebben.
Schade #3 heb ik zoals eerder gezegd vandaag veroorzaakt. Bij het naar beneden laten zakken van de awning vergat ik één lullig schroefje los te draaien. Blijft dat ding halverwege in de knoop hangen. Kon niet meer omhoog, kon niet meer naar beneden. Geen beweging in te krijgen. Ff stevig aan de hendel geklikt, breekt ‘ie gewoon af. Ik weet niet wat voor spinazie op die pizza zat, maar zo sterk ben ik anders ook niet. Maar ja, het valt niet mee om met een half uithangende awning nog zo’n 5.000 km door Amerika te cruisen, dus hulp was nodig. Joet is met haar meest hulpeloze gezicht naar de receptie gelopen en heeft daar om een handyman gevraagd (gelukkig kijken ze daar niet naar adult-movies anders had er een sportschooltype langs gekomen met een kinderarmpje). Het handige mannetje van de camping wist met de vastgelopen awning ook geen raad, maar wist wel een mobiele RV-monteur. Na zo’n drie uur wachten kwam die langs. Keek ernaar. Zag dat die echt kapot was (dat wisten wij ook wel), draaide wat schroefjes los en kreeg um weer omhoog (was het dus toch een handyman) en bond alles stevig vast met tieribs. ’t Ding kan geen kant meer op en is voor de rest van de tijd volstrekt onbruikbaar. Dit alles koste hem 3 minuten en ons $193. We love America!
Nu maar afwachten wat de schade echt is, als we de camper straks inleveren. En of de verzekering dit dekt.
Tijdens de wachttijd heeft Joetie vijf draaien was gedaan en alles gedroogd. Inmiddels hadden we meer vuile dan schone was. Dus was het ongelukje toch nog ergens goed voor…
En wat heb ik hiervan geleerd. Eigenlijk niet veel. Ik wist al dat ik buitengewoon onhandig ben, en van nature mag ik graag naar het werken van anderen kijken. Dat ga ik in de resterende 13 weken dan ook maar proberen te perfectioneren… tot groot verdriet van Joet.
------------------------------
Het duurde vanmorgen wat langer dan gepland voordat we konden vertrekken. Gisteravond had ik vlak naast onze camper samen met Anna & Vic een ‘berg’ beklommen en dat vonden ze zo leuk dat ze dat vanmorgen weer wilden doen. Vooral het op papa’s nek de berg afdwalen was hun buitengewoon goed bevallen (en daar papa slechts in het bezit is van een enkele nek, betekende dat voor papa een dubbele trip omhoog), dus ik had zo aan het begin van de ochtend mijn energie voor de hele dag er al doorheen gejaagd.
Daarnaast was de rit naar Albuquerque net te lang om het zonder stop te doen. Het oog viel op Socorro voor een snel stopje. Om nu eens niet aan de rand van een stadje bij McD of Burger King aan te meren reed ik door naar het centrum. Een gezellige plaza, muziekkapelletje en winkeltjes eromheen. Maar ja, de camper had honger, dus er moest ook nog ff getankt worden. Onderweg naar het tankstation realiseerde Joet zich dat ook zij wel een beetje trek had. En dan niet zomaar trek, maar pizza trek. Een beetje mokkend heb ik haar maar met Anna bij de Pizza Hut afgezet, zodat zij alvast de bestelling konden doorgeven , in de bak- en braadtijd gingen Vic en ik de camper te eten geven. Alles bij elkaar werd het stopje zo een stop en mijn beoogde middagprogramma in Albuquerque viel aan het eind van de ochtend in honderdduizend brokjes.
Tegen drieën kwamen we aan op de camping. De kinderen gingen los in de speeltuin en Joet sjeesde naar de zeer fraaie restroom. Pro-actief als ik ben, dacht ik laat ik alvast de hookups aankoppelen en de awning (luifel) naar beneden laten rollen.
Had ik dat maar niet gedacht, want dit was de aanloop naar schade #3 aan de camper. We zijn nu tweeënhalve week onderweg met de camper (model 2009) en als we (ik eigenlijk) in dit tempo doorgaan leveren we na twee maanden het ‘wrak van de weg’ weer in.
Schade #1 komt volledig op mijn conto. Ik wilde nat zand van de onderkant van mijn slippers vegen (je wilt al die bende tenslotte niet in je camper hebben), schiet mijn been zomaar uit en trap ik per ongeluk á la karatekid de halve hordeur uit zijn sponning. Dit konden we gelukkig zelf nog zonder hulpmiddelen repareren, al is de hordeur sindsdien een weinig shaky.
De herkomst van schade #2 is volstrekt onbekend. Onder het rijden springt zomaar de band langs het aanrechtblad los. Met wat tape zit het vast, al zal de interieurontwerper dit zo niet bedacht hebben.
Schade #3 heb ik zoals eerder gezegd vandaag veroorzaakt. Bij het naar beneden laten zakken van de awning vergat ik één lullig schroefje los te draaien. Blijft dat ding halverwege in de knoop hangen. Kon niet meer omhoog, kon niet meer naar beneden. Geen beweging in te krijgen. Ff stevig aan de hendel geklikt, breekt ‘ie gewoon af. Ik weet niet wat voor spinazie op die pizza zat, maar zo sterk ben ik anders ook niet. Maar ja, het valt niet mee om met een half uithangende awning nog zo’n 5.000 km door Amerika te cruisen, dus hulp was nodig. Joet is met haar meest hulpeloze gezicht naar de receptie gelopen en heeft daar om een handyman gevraagd (gelukkig kijken ze daar niet naar adult-movies anders had er een sportschooltype langs gekomen met een kinderarmpje). Het handige mannetje van de camping wist met de vastgelopen awning ook geen raad, maar wist wel een mobiele RV-monteur. Na zo’n drie uur wachten kwam die langs. Keek ernaar. Zag dat die echt kapot was (dat wisten wij ook wel), draaide wat schroefjes los en kreeg um weer omhoog (was het dus toch een handyman) en bond alles stevig vast met tieribs. ’t Ding kan geen kant meer op en is voor de rest van de tijd volstrekt onbruikbaar. Dit alles koste hem 3 minuten en ons $193. We love America!
Nu maar afwachten wat de schade echt is, als we de camper straks inleveren. En of de verzekering dit dekt.
Tijdens de wachttijd heeft Joetie vijf draaien was gedaan en alles gedroogd. Inmiddels hadden we meer vuile dan schone was. Dus was het ongelukje toch nog ergens goed voor…
En wat heb ik hiervan geleerd. Eigenlijk niet veel. Ik wist al dat ik buitengewoon onhandig ben, en van nature mag ik graag naar het werken van anderen kijken. Dat ga ik in de resterende 13 weken dan ook maar proberen te perfectioneren… tot groot verdriet van Joet.
-
25 April 2009 - 07:11
Lin:
Aha, een schade-expert lees ik. ;) Je slippers kan je de volgende keer ook uittrekken en tegen elkaar aan slaan, geen plakzand dat daar tegen bestand is.
Wist je trouwens dat 'de Handyman' een Nederlands product is? Dus die kinderarmpjes komen gewoon uit je vaderland hoor.
SMEK! -
25 April 2009 - 08:23
Jik:
waha popeye!!!! niet olijfje slopen he -
25 April 2009 - 17:08
Skoffie:
Je bent wel goud eerlijk Ron......da's ook heel wat waard!
Zo heeft ieder zijn kwaliteiten!:) -
25 April 2009 - 20:00
Wilma:
Over een paar jaar lach je erom Ron. (-; En wij nu al, dankzij de beeldende omschrijving.
Wat een schitterende foto's van White sands, van jullie campeerplaats en vooral, van jullie kids.
Ik vind het heerlijk om zo mee te reizen.
-
25 April 2009 - 21:01
Tanja:
Ron, fijn dat de verhalen doorgaan. Ik heb wel stiekem gelachen.
Geen leuker vermaak dan leedvermaak toch. By the way ik had een bekeuring op de Schilkerweg (60 euries) ik reed 63 km. ipv de toegestane 50.
Marijn is geslaagd voor zijn schriftelijk verkeersexamen en zijn typdiploma. Kely krijgt vrijdag een scan in Utrecht. Wij hebben morgen een uitje op het programma staan. De meivakantie is begonnen. Wij gaan naar Corpus in Oegstgeest. Over een week gaan Jordi en ik fietsen. Of de duinen in Noord Holland zo mooi zijn als bij jullie moeten we afwachten. Groetjes aan allemaal van je zus en aanhang. -
26 April 2009 - 07:24
Marcel Power Jansen:
Ik ben er vanmorgen maar eens voor gaan zitten. Leuke en treffende stukjes. Ik ga nog een hele lange tijd met jullie "meereizen". Veel plezier daar! -
26 April 2009 - 11:29
Elly:
Hey handyman Ron!
Gaat goed zo, als jullie nog maar een camper over hebben aan het einde van de rit, dan is het toch goed! Do n't worry, be happy!
En ga vooral door met schrijven! Yootha's verhalen zijn om van te smullen maar dat er in mijn neef zo'n schrijver schuil ging, wist ik niet.
Dikke kus voor An en Vic!
Groetjes uit Langeraar. -
26 April 2009 - 20:38
Tessa:
*PROEST* -
27 April 2009 - 11:20
Sen:
He luitjes,
Yoot d'r verhalen zijn geweldig, maar jij kan er ook wat van hoor Ron!
Helemaal te gek jullie verhalen. Hoop er nog veel te kunnen lezen.
Dikke kus,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
