Fort Steele, ut kan ons gestolen worden ...

Vielen we gisteren nog in slaap in het paradijs, toen we wakker werden zag de wereld er heel anders uit. Somber, freaking koud en je kon de regenwolken bijna aanraken, zeg maar. Tamelijk depri dus.

En zo is het eigenlijk de hele dag gebleven. Bovendien viel ut programma van vandaag een beetje tegen en most important; met Annaatje gaat het nog steeds niet helemaal lekker, ze blijft koortsig en is nogal tam, she is definitely not her usual self.

Kortom, alles bij elkaar in goed Nederlands; een beetje zaad-weer op een beetje zaad-dag.

We waren het er dus al snel over eens, let’s get on the move again en op naar Canada. Onderweg hadden we een tussenstopje gepland bij de Elk Ranch, maar wat we ook zagen, geen Elk te bekennen. Wel stuiten we nog op een groepje herten, maar die beginnen ondertussen al behoorlijk standaard te worden.

Na een half uurtje op ut gemakkie tuffen kwamen we bij de grens aan. Smoothly reden we in no-time Canada binnen. Nix geen mijlen en gallons meer, maar kilometers en liters. Daar zijn we van thuis uit aan gewend, zou je zo zeggen. Nix daarvan, we rijden in een Amerikaanse kar, dus moeten we alsnog alles (snelheid en hoeveel te tanken) omrekenen, bovendien heeft de Canadese dollar weer een net andere koers t.o.v. de Euro dan de US dollar. Is de benzine hier nu goedkoper of juist duurder dan in de USA? Mijn in de afgelopen twee maanden alsmaar slinkende hersenmassa kon direct weer goed aan de bak…

Meteen maar ff op zoek gegaan naar een ATM. De US dollars kunnen voorlopig ff ten ruste gelegen worden en er dienden Canadese munten gescoord te worden. Gelukkig hebben ze hier wel verschillende kleuren voor de verschillende biljetten. Dan herken je ze tenminste wat sneller. Daar was ik in Amerika nog steeds niet aan gewend, al diezelfde gekleurde biljetten, greep de hele tijd mis. Wel verrassend om koningin Elizabeth op de munten en biljetten aan te treffen. Had er helemaal niet bij stilgestaan dat zij hier formeel het staatshoofd is.

Ongemerkt waren we na ruim twee uur rijden bij het einddoel van vandaag: Fort Steele Heritage Town. Een soort van openluchtmuseum van een Canadees stadje uit 1898, met een paar verkleedde bewoners. Dat was op zich wel leuk, maar wij waren al een beetje verwend geraakt met dit soort dingen in Arizona (Tombstone en Old Tucson) en dus het viel ut voor ons een beetje tegen. De weinige collega-bezoekers liepen enthousiast in de rondte, daar waar wij wat blasé in de rondte keken: is dit het nou? Nix van het Wilde Westen te bekennen, dit was meer een duf dorpie uit het Nuffige Noorden.

Redelijk snel zijn we door de town gelopen (hoogtepunt was Vic die een Nederlandse opa en oma schaamteloos ut hemd van ut lijf vroeg en nog overal antwoord op kreeg ook) en zijn toen maar naar de camping aan de overkant van de weg gegaan om daar nog ff kort van ut plotseling doorbrekende zonnetje te kunnen genieten. Na een half uurtje was ook dat over en raakte de regen óns in overvloed aan…

Zo hebben we een beetje in en om de camper rondhangend en rondlummelend de rest van de middag doorgebracht. Om daar te ontdekken dat op nog geen uurtje rijden de grootste hotsprings van Canada zijn. Daar gaan we morgen naar toe, om de komende twee koude dagen (15 graden en minder) te overbruggen. Daarna moet het weer weer een beetje opknappen, aldus de local weathergirl.

Ut lijkt me heerlijk om met dit koude weer wat in het warme water te dobberen. Jammer genoeg ontdekte we dit te laat, anders hadden we er vandaag nog heen gegaan en hadden we de dag stomend kunnen afsluiten. Nu ga ik eerst maar een wak hakken zodat ik naar buiten kan om een sigaretje te roken…