An almost perfect day in paradise
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron, Joet, Anna en Vic !!
11 Mei 2009 | Verenigde Staten, Virgin
Vanmorgen zou ut duidelijk worden. Wastie er nog, of wastie er niet meer? That was the question.
Maar eerst een echt belangrijke zaak. Victor werd voor het eerst in een paar dagen koortsvrij wakker en was gelukkig weer ouderwets ut mannetje . Na een daggie met um op getrokken te zijn geweest, trek je dat ‘gelukkig’ overigens direct weer in, maar hij is wel liehief (alstie slaapt ;-))!
Op ut gemakkie zijn we zo om half tien de boel gaan opbreken, hebben tussendoor nog ff serious geskypt met Thoom en digitaal vastgesteld dat de creditcard-betaling inmiddels afgeschreven was en vervolgens brak zo tegen elven het onvermijdelijke moment aan van een toch wel zenuwslopende tocht naar de bank. Joetie had van ut gepieker de halve nacht niet geslapen en ook ik was bij het binnengaan van de Zions Bank niet helemaal mijn rustige zelve.
Een buitengewoon vriendelijke dame stond me te woord. Liet niet merken dat ze mij een ongelooflijke sukkel vond en toog samen met een college naar de bewuste ATM. Een paar minuutjes later kwam ze triomfantelijk met mun bankpas weer naar binnen. ‘But’, en toen pakte ze een schaar, ‘I have to cut it in two’. Mijn ogen vielen bijna van ongeloof uit mun hoofd. Ze glimlachte slechts en zei ‘I’m joking’. Had die mij ff tuk! Bijna juichend verliet ik met mijn lang gemiste bankpas boven het hoofd (als ware het de wereldcup) ut pand, waarna ook Joetie een zucht van verlichting kon laten gaan. De bankpas is back bij zijn baasje…
Snel op zoek naar een benzinepomp. Ff tanken en tegelijkertijd checken of die duivelse credit-card ut inmiddels al weer doet. Nee zeg, nog steeds niet. We waren toch al behoorlijk bancair bezig, dus meteen maar ff de creditcard-maatschappij in Nederland gebeld. Dinsdag of woensdag moettie ut weer doen. We shall see!
Inmiddels was het al dik na twaalven en moesten we nog ontbijten/lunchen en een kleine 300 km afleggen over een buitengewoon winderige interstate naar Virgin, Utah. Een plaatsje aan de voet van Zion National Park. Onderweg zag ik plotseling de benzinedop aan een touwtje langs de zijkant van de camper bungelen. Maar ff gestopt om um op zijn beoogde plek te schroeven (wat ik in Amerika allemaal aan het klooien ben, ik verbaas me inmiddels nergens meer over).
Tegen drie uur kwamen we bij de geplande camping aan en ut enige wat ik daarover zeggen kan is ‘it looks like paradise’. Wat een goddelijk mooie camping is dit, met kilometers afstand de mooiste tot nog toe. En we hebben inmiddels toch al al op heel wat fraaie plekjes vertoeft… En hallelujah, we staan hier drie nachten. Deze keer geen million dollar view, maar een billion dollar view, een pool om van te watertanden en (om een waarschijnlijk door ons nog niet ontdekte reden) geen happy camper in de buurt, terwijl de camping toch goed vol staat.
Sissend zijn we aan het eind van de middag de pool ingedoken, alwaar Vic zijn nieuwe ‘opblaasvlindertjes’ uitgeprobeerd heeft. Hij drijft zaligmakend als een koning in de rondte. Heeft nix of niemand meer nodig. En Anna? Die heeft geen enkele ‘opvanger’ meer nodig als ze letterlijk van de kant af het water induikt. Wat zijn die kids vrij geworden in het water zeg.
En terwijl ik boven de braai probeerde te voorkomen dat de worstjes zwart zouden worden klommen Anna en Victor als ware ut berggorilla’s tegen een vrijwel loodrechte klimwand van een metertje of drie op en neer. Ook op het droge maken ze reuzensprongen.
‘K had inmiddels wat hout en marshmellows ingeslagen, dus na de BBQ nog ff de ring in vuur en vlam gezet en met zun allen de marshmellows boven de vlammetjes gesmolten. Die gezichten, een perfect eind van een bijna perfecte dag.
De enige twee zaken die er nog aan ontbreken zijn een functionerende creditcard en (nu we toch in Virgin zijn) de naakt dansende maagden over ons aanpalende gazonnetje. Joetie heeft nog ff behoorlijk haar best voor mij gedaan, maar kwam desalniettemin niet geheel geloofwaardig over…
Maar eerst een echt belangrijke zaak. Victor werd voor het eerst in een paar dagen koortsvrij wakker en was gelukkig weer ouderwets ut mannetje . Na een daggie met um op getrokken te zijn geweest, trek je dat ‘gelukkig’ overigens direct weer in, maar hij is wel liehief (alstie slaapt ;-))!
Op ut gemakkie zijn we zo om half tien de boel gaan opbreken, hebben tussendoor nog ff serious geskypt met Thoom en digitaal vastgesteld dat de creditcard-betaling inmiddels afgeschreven was en vervolgens brak zo tegen elven het onvermijdelijke moment aan van een toch wel zenuwslopende tocht naar de bank. Joetie had van ut gepieker de halve nacht niet geslapen en ook ik was bij het binnengaan van de Zions Bank niet helemaal mijn rustige zelve.
Een buitengewoon vriendelijke dame stond me te woord. Liet niet merken dat ze mij een ongelooflijke sukkel vond en toog samen met een college naar de bewuste ATM. Een paar minuutjes later kwam ze triomfantelijk met mun bankpas weer naar binnen. ‘But’, en toen pakte ze een schaar, ‘I have to cut it in two’. Mijn ogen vielen bijna van ongeloof uit mun hoofd. Ze glimlachte slechts en zei ‘I’m joking’. Had die mij ff tuk! Bijna juichend verliet ik met mijn lang gemiste bankpas boven het hoofd (als ware het de wereldcup) ut pand, waarna ook Joetie een zucht van verlichting kon laten gaan. De bankpas is back bij zijn baasje…
Snel op zoek naar een benzinepomp. Ff tanken en tegelijkertijd checken of die duivelse credit-card ut inmiddels al weer doet. Nee zeg, nog steeds niet. We waren toch al behoorlijk bancair bezig, dus meteen maar ff de creditcard-maatschappij in Nederland gebeld. Dinsdag of woensdag moettie ut weer doen. We shall see!
Inmiddels was het al dik na twaalven en moesten we nog ontbijten/lunchen en een kleine 300 km afleggen over een buitengewoon winderige interstate naar Virgin, Utah. Een plaatsje aan de voet van Zion National Park. Onderweg zag ik plotseling de benzinedop aan een touwtje langs de zijkant van de camper bungelen. Maar ff gestopt om um op zijn beoogde plek te schroeven (wat ik in Amerika allemaal aan het klooien ben, ik verbaas me inmiddels nergens meer over).
Tegen drie uur kwamen we bij de geplande camping aan en ut enige wat ik daarover zeggen kan is ‘it looks like paradise’. Wat een goddelijk mooie camping is dit, met kilometers afstand de mooiste tot nog toe. En we hebben inmiddels toch al al op heel wat fraaie plekjes vertoeft… En hallelujah, we staan hier drie nachten. Deze keer geen million dollar view, maar een billion dollar view, een pool om van te watertanden en (om een waarschijnlijk door ons nog niet ontdekte reden) geen happy camper in de buurt, terwijl de camping toch goed vol staat.
Sissend zijn we aan het eind van de middag de pool ingedoken, alwaar Vic zijn nieuwe ‘opblaasvlindertjes’ uitgeprobeerd heeft. Hij drijft zaligmakend als een koning in de rondte. Heeft nix of niemand meer nodig. En Anna? Die heeft geen enkele ‘opvanger’ meer nodig als ze letterlijk van de kant af het water induikt. Wat zijn die kids vrij geworden in het water zeg.
En terwijl ik boven de braai probeerde te voorkomen dat de worstjes zwart zouden worden klommen Anna en Victor als ware ut berggorilla’s tegen een vrijwel loodrechte klimwand van een metertje of drie op en neer. Ook op het droge maken ze reuzensprongen.
‘K had inmiddels wat hout en marshmellows ingeslagen, dus na de BBQ nog ff de ring in vuur en vlam gezet en met zun allen de marshmellows boven de vlammetjes gesmolten. Die gezichten, een perfect eind van een bijna perfecte dag.
De enige twee zaken die er nog aan ontbreken zijn een functionerende creditcard en (nu we toch in Virgin zijn) de naakt dansende maagden over ons aanpalende gazonnetje. Joetie heeft nog ff behoorlijk haar best voor mij gedaan, maar kwam desalniettemin niet geheel geloofwaardig over…
-
12 Mei 2009 - 06:12
Elly:
Oh, wat een heerlijke belevenissen toch weer!
Vandaag weer eens ouderwets de tijd om in de ochtend jullie berichten te lezen.
Wel fijn dat Vic weer is opgeknapt, als nu ook de creditcard het nog gaat doen is het idillische plaatje weer kompleet!
Hier is het maar een saaie boel vergeleken bij jullie, maar ach, wat verwacht je ook van Langeraar. Vrijdag heeft Sharon haar eerste examen, dus die zit nu steeds met haar neus in de boeken. Zaterdag kunnen we nog wel een beetje herrie in het dorp verwachten, de MJ2 waar Isabel in speelt en Marcel leider/trainer van is kan kampioen worden!
Nou, verder dus niets te melden, ik wacht wel weer op een beetje spectakel van jullie kant!
liefs Elly en de rest. -
12 Mei 2009 - 06:56
Wilma:
Wat een geweldig geschreven verhaal weer. Eind goed, al goed. Alhoewel eind... Nog dik 2 maanden te gaan! Geniet ervan! -
12 Mei 2009 - 07:19
Esther:
Heerlijk, ik ben stiekem een beetje jaloers! Jammer dat er geen foto's meer bij zitten!
veel plezier! xxxx -
12 Mei 2009 - 08:18
Yvonne:
hallo lieverd. Nou dat klinkt goed. wou dat ik even kon spieken. Jammer dat er nu geen foto's zijn maar als je je verbeelding laat gaan dan heb ik wel een goed beeld. Fijn dat het met Vic weer beter gaat. Wat een verhaal van die bankpas.Een beetje dom maar het zou ons ook kunnen gebeuren.
Dus wij zeggen niets.
dikke kus Yvonne -
12 Mei 2009 - 08:53
Thoom:
Als het goed is kunnen jullie weer foto's plaatsen ;)
Liefs -
12 Mei 2009 - 20:31
Frits:
Hoi voortmannetjens,
Ik had wat achterstand, maar geweldig verhaal, met de nodige avontuurlijke trackjes trouwens. Super.
Jullie zullen wel heel veel plezier houden
Groet,
Frits -
13 Mei 2009 - 14:55
S*:
Zo weer even terug gegaan om de plaatjes bij het bericht te bekijken, Yoot wat een gave sweater!
Groetjessss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
