Grand Staircase Escalante NM
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron, Joet, Anna en Vic !!
06 Mei 2009 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Het was ff schrikken vanmorgen toen Joet me om 7.15 uur wakker maakte. ‘K was dat niet meer helemaal gewend, zeg maar. Desondanks kreeg ik mun motortje redelijk vlot op gang en die van Joet draaide inmiddels al op volle toeren. Zonder moeite waren we dan ook zoals afgesproken om 09.00 uur sharp bij de garage. Die er overigens verrassend professioneel uitzag, niet zo’n ontplofte werkplaats uit 1950 zoals die van gisteren. Maar hoe professioneel het er ook uitzag, ook deze mecanicien kon geen wijs uit de melding van onze boardcomputer. Geruststellend lispelde hij ons toe dat alles er goed uitzag en dat we er maar het beste mee door konden rijden en dat het verhuurbedrijf het na het inleveren maar uit moest zoeken. Dit advies moesten we maar opvolgen, god zegene de greep.
Inmiddels moesten we ook meteen maar ff tanken. En ja hoor, voila, na het tanken verdween de melding spontaan om in ieder geval vandaag niet meer terug te keren… Ik zou zo zeggen een Mormoons wondertje… En nee, het was niet het benzinelampje dat brandde.
Nog ff gepind, wat last minute shopping gedaan en om kwart voor tien waren we weer on the road. We hebben inmiddels een paar bijzonder fraaie scenic byways achter de kiezen, maar die van vandaag (highway 12 dwars door het Grand Staircase Escalante National Monument en dan – voor de fijnproevers - met name het stukje van Boulder naar Escalante) was wel weer heel bijzonder. Met stip in de top 3 van fraaie wegen. We dachten op dit vlak wel zo’n beetje alles meegemaakt te hebben, maar deze highway had een ijzingwekkende verrassing in petto, een stukje van zo’n halve mijl waarbij aan beide zijden van de weg een bermpje was van zo’n 3 cm en vervolgens aan beide zijden een loodrechte afgrond van zo’n paar honderd meter diep. Er was geeneens ruimte voor een vangrail… Ik voelde me net een koorddanser en er ontstond spontaan een snelstromend riviertje in mijn mooi gevormde bilnaad.
De geplande picnic halverwege bij de Lower Creek Falls viel in duigen omdat je eerst nog een trailtje van zo’n 3 mijl moest lopen om bij die drommelse waterval te komen. Bij ruim dertig graden leek ons dat wat overdreven, en daar geven we Anna en Vic dan niet eens de schuld voor… Al snel hadden we een redelijk alternatief gevonden; Petrified Wood Escalante State Park. Slechts iets meer dan een mijl (1,6 km), petrified wood (versteend hout hadden we nog niet eerder gezien) en het lag aan een meertje. Voldoende aantrekkelijke ingrediënten voor een vorstelijke picnicstop.
Tijdens dit ieniemienie trailtje knakte Ronnie de weerstand bij de rest van de Voortmannetjes. Wat een easy stroll through the park leek, werd alras een stevige kuitenbijter, een beklimming van de Alpe d’Huez. Al snel zat Vic bij mij op mijn nek. Later trok ook Anna het niet meer en verhuisde Vic naar Joet en kwam Anna bij mij op mijn nek. Op de top was een – volgens een toevallig passerende hoogbejaarde Yank – reasonable flat wandelpad over een plateau naar het petrified wood.
Tjaa, wat is reasonable? Na het tweede haarspeldbochtje op de vermeende vlakte ontstond er muiterij in het kamp der Voortmannetjes. De dames en de kleine heer wilden niet meer. Kortom, de hoogste tijd voor de terugweg. Petrified Wood? Nooit gezien! Eenmaal beneden aangekomen bracht het meertje de meer dan welkome verkoeling.
Vervolgens nog een klein stukje getuft om aan het eind van de middag bij de camping bij de ingang van Bryce Canyon National Park aan te komen. Wat een megacommercieel hectisch gedoe zeg. Dat doen we niet nog een keer. Bij het volgende park slapen we of binnen of iets verder van het park weg.
Nadat ik de waterslang aangesloten had lekte deze als de Niagara Falls. Als een ware loodgieter ging Joetie met tape aan de slag om het lekken te lijf te gaan (had vandaag nog geen kans gezien ergens tussen de bedrijven door een dozijn regulators aan te schaffen). Et voila, no drip. Na dit succesvolle intermezzo heb ik Joetie ook maar alle ‘buiten’-taken gegeven (ze was al van ‘binnen’). Dat verhoogt op zeker mijn vakantiegevoel.
Morgen staat de Bryce Canyon zelf op het programma. Ben benieuwd. Het is zó rustig (zeggen de locals, wij vinden het retedruk) dat de shuttlebus niet eens rijd. Ons campertje mag dus mee op een korte scenic drive. En sorry Mieke, één keer vroeg opstaan was voorlopig voldoende, de sunrise laten we dus maar voor wattie is. Misschien overmorgen...
Inmiddels moesten we ook meteen maar ff tanken. En ja hoor, voila, na het tanken verdween de melding spontaan om in ieder geval vandaag niet meer terug te keren… Ik zou zo zeggen een Mormoons wondertje… En nee, het was niet het benzinelampje dat brandde.
Nog ff gepind, wat last minute shopping gedaan en om kwart voor tien waren we weer on the road. We hebben inmiddels een paar bijzonder fraaie scenic byways achter de kiezen, maar die van vandaag (highway 12 dwars door het Grand Staircase Escalante National Monument en dan – voor de fijnproevers - met name het stukje van Boulder naar Escalante) was wel weer heel bijzonder. Met stip in de top 3 van fraaie wegen. We dachten op dit vlak wel zo’n beetje alles meegemaakt te hebben, maar deze highway had een ijzingwekkende verrassing in petto, een stukje van zo’n halve mijl waarbij aan beide zijden van de weg een bermpje was van zo’n 3 cm en vervolgens aan beide zijden een loodrechte afgrond van zo’n paar honderd meter diep. Er was geeneens ruimte voor een vangrail… Ik voelde me net een koorddanser en er ontstond spontaan een snelstromend riviertje in mijn mooi gevormde bilnaad.
De geplande picnic halverwege bij de Lower Creek Falls viel in duigen omdat je eerst nog een trailtje van zo’n 3 mijl moest lopen om bij die drommelse waterval te komen. Bij ruim dertig graden leek ons dat wat overdreven, en daar geven we Anna en Vic dan niet eens de schuld voor… Al snel hadden we een redelijk alternatief gevonden; Petrified Wood Escalante State Park. Slechts iets meer dan een mijl (1,6 km), petrified wood (versteend hout hadden we nog niet eerder gezien) en het lag aan een meertje. Voldoende aantrekkelijke ingrediënten voor een vorstelijke picnicstop.
Tijdens dit ieniemienie trailtje knakte Ronnie de weerstand bij de rest van de Voortmannetjes. Wat een easy stroll through the park leek, werd alras een stevige kuitenbijter, een beklimming van de Alpe d’Huez. Al snel zat Vic bij mij op mijn nek. Later trok ook Anna het niet meer en verhuisde Vic naar Joet en kwam Anna bij mij op mijn nek. Op de top was een – volgens een toevallig passerende hoogbejaarde Yank – reasonable flat wandelpad over een plateau naar het petrified wood.
Tjaa, wat is reasonable? Na het tweede haarspeldbochtje op de vermeende vlakte ontstond er muiterij in het kamp der Voortmannetjes. De dames en de kleine heer wilden niet meer. Kortom, de hoogste tijd voor de terugweg. Petrified Wood? Nooit gezien! Eenmaal beneden aangekomen bracht het meertje de meer dan welkome verkoeling.
Vervolgens nog een klein stukje getuft om aan het eind van de middag bij de camping bij de ingang van Bryce Canyon National Park aan te komen. Wat een megacommercieel hectisch gedoe zeg. Dat doen we niet nog een keer. Bij het volgende park slapen we of binnen of iets verder van het park weg.
Nadat ik de waterslang aangesloten had lekte deze als de Niagara Falls. Als een ware loodgieter ging Joetie met tape aan de slag om het lekken te lijf te gaan (had vandaag nog geen kans gezien ergens tussen de bedrijven door een dozijn regulators aan te schaffen). Et voila, no drip. Na dit succesvolle intermezzo heb ik Joetie ook maar alle ‘buiten’-taken gegeven (ze was al van ‘binnen’). Dat verhoogt op zeker mijn vakantiegevoel.
Morgen staat de Bryce Canyon zelf op het programma. Ben benieuwd. Het is zó rustig (zeggen de locals, wij vinden het retedruk) dat de shuttlebus niet eens rijd. Ons campertje mag dus mee op een korte scenic drive. En sorry Mieke, één keer vroeg opstaan was voorlopig voldoende, de sunrise laten we dus maar voor wattie is. Misschien overmorgen...
-
07 Mei 2009 - 05:48
Sjel:
HAHA heerlijke stories! Ow Joet dat 'even' wandelen kennik! ggg MUITEN! Over muiten gesproken, moppies, vanavond vertrekken we naar Rome om daar op de boot te stappen met uncle G en Ted. Tot over 2 weken liefies! XXXX (jazekers ook van Stefman)! -
07 Mei 2009 - 06:53
Jik:
waha ron GREAT, keb nog geen koffie op en denk al aan jouw bilnaad, you owe me -
07 Mei 2009 - 16:25
Radha:
heerlijk al die verhalen. Laptop op schoot, verhaal lezen....sigaretje erbij.........eeehhhmmmm.... hoe staat het met het afbouwen van ons nicotine verslaving Yootie????....ben je al een beetje begonnen met afbouwen? moet ik ook gaan afbouwen???? ihihihihi.....verlopig wilt het nog niet echt lukken, maar we hebben het afgesproken. als jij stopt, stop ik ook.
Geef maar een gil als ik ook moet......
xx Radha -
07 Mei 2009 - 19:40
Mieke:
Tja, zwak excuus, slapen doe je dan maar later... Siësta kun je ook in de States houden hoor. Veel plezier!!!! xxx -
07 Mei 2009 - 19:45
Sjer:
wow, Joet, je veranderd in Nico...ik fluit vast het deuntje! (mocht je geen idee hebben welke Nico, die van eigen huis en tuin...) -
08 Mei 2009 - 13:20
Skoffie:
Hahaha.....zo leuk om jullie verhalen te lezen......d'r zit humor in en laat ik daar nou net van houwe!
Zijn er ook foto's beschikbaar van dat snelstromende riviertje in tha pants from Ron? -
09 Mei 2009 - 13:16
Dani:
gefeliciteert met je verjaardag joeta -
11 Mei 2009 - 16:17
Sjoen:
die bilnaad..... kan vannacht vast nie slapen ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
