Hazelton

Op het ons inmiddels vertrouwde tijdstip van 11.00 uur vertrokken we voor een ontspannen ritje van 4 uur (volgens TomTom) richting Hazelton. De Yellowhead Highway, die we nu al vanaf Jasper volgen, kronkelde als de dagen daarvoor weer door een prachtig landschap, waar de meren en rivieren aaneengeregen lijken en romantische grasheuvels en ruige wouden elkaar speels afwisselen.

Na zo’n 2 uur van suf tuffen lagen we flink voor op het schema van TomTom en was het tijd voor een peuken- en boterhammenpauze (in die volgorde). Terwijl Joetie de bammetjes aan het smeren was viel mijn oog op een soort van iglo die vlak naast de Rest Area lag. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet geheel en al bedwingen en besloot het boeltje eens van dichterbij te inspecteren. Bleek dat iemand die iglo ingericht had als een Wildlife museum, met daarin opgezette exemplaren van alle (volgens zeggen) diersoorten die in British Columbia leven.

Nieuwsgierig en creepy als we zijn hebben we daar dus maar ff een blik ingeworpen. Adam (niet die uit de bijbel) had zijn iglootje niet alleen omgetoverd in een smaakvol gearrangeerd kunstwerk, maar wist er ook nog op sappige wijze het nodige over te vertellen. Dat laatste is op zich niet zo gek, want hij had ruim 40 jaar gedaan over het samenstellen en arrangeren van zijn persoonlijke museum. Om het geheel af te ronden draaide hij er een spookachtige soort van loungemuziek bij. Victor vond ut allemaal maar reuze spannend. Van de meer dan 150 verschillende tentoongestelde diersoorten bleek dat we er inmiddels al heel wat in ut wild gespot hebben, maar er blijven nog genoeg dieren op ons verlanglijstje over.

Voor een stop van een kwartiertje was het goed toeven in Adams wonderbaarlijke en enigszins lugubere iglo, maar toen was het ook wel weer tijd om verder te gaan; de reeds gesmeerde en nog steeds op ons binnen in de camper wachtende bammetjes dreigden uitgedroogd te raken en de voorsprong op TomTom was inmiddels omgezet in een achterstand.

Zagen we een dag of wat terug bij Lake Maligne één beer langs de kant van de weg en staken op weg naar Prince George nog eens twee beren de weg over, nu werden we vlak voor Hazelton ‘overvallen’ door drie de weg over stekende beren. Ut mot niet gekker worden. Jammer genoeg waren deze beren ietwat mensenschuw, dus tegen de tijd dat we klaar waren voor een indrukwekkende fotoserie waren ze al weer vertrokken. Op de valreep kon Joetie nog een aardig shot schieten.

Een stiefkwartiertje later waren we precies na de door TomTom voorspelde 4 uur rijden bij Hazelton aangekomen om daar nog ff een hartverzakking veroorzakende supersmalle stalen brug - waar je dwars door de vloer/weg heen keek - over een immense kloof met onderin een woest stromende rivier over te moeten steken. ‘Heppie gezien hoe diep je door de vloer heen naar beneden kan kijken’ vroeg Joetie nog? Nee, natuurlijk heppik dat niet gezien, als ik één nanoseconde mun blik niet op de brug/weg gericht had, dan hadden we de rivier vast van erg dichtbij bekeken… Van de schrik hebben we geen foto gemaakt, maar morgen - als we naar de grens met Alaska gaan- krijgen we ‘gelukkig’ een nieuwe kans…

In Hazelton, bij de samensmelting van de Buckley en de Skeena River, wonen al eeuwenlang Gitxsan indianen. Cultuur bewust en commercieel als ze zijn hebber ze er tegenwoordig ook een historical village en een campground (lekker handig voor al die happy campers) aan toegevoegd.

Het gebied waar de Gitxsan leven is gezegend met schier onuitputtelijke hoeveelheden vlees, vis en vruchten. De Gitxsan konden dus op één plek blijven (hoefden ut wild niet te volgen) en hebben ut zichzelf ‘makkelijk’ gemaakt. Met zo’n mannetje of zestig woonden ze net als sommige stammen in Maleisië in longhouses (voorzien van totempalen, die hebben we bij Amerikaanse indianen niet eerder gezien) en van een aantal daarvan hebben ze nu een museum gemaakt. Ondanks onze inmiddels opgebouwde Amerikaanse indianenervaring (bla, bla, bla) was onze kennismaking met de Gitxsan absoluut indrukwekkend.

In het barre klimaat van het noorden van British Columbia moesten de Gitxsan 6 maanden keihard jagen, verzamelen en roken/drogen om daarna 6 maanden noodgedwongen binnen ‘feest’ te vieren. Voor elke gelegenheid wisten ze wel een feest te verzinnen. Twee gebruiken hierbij zijn me goed bij gebleven.

De eerste gaat er over dat op officiële gelegenheden alleen het ut-feest-organiserende opperhoofd met de praatstok in zijn hand tot de rest van de groep mocht spreken. Andere genodigden mochten slechts in kleiner comité praten. Ze mochten de praatstok wel van um overnemen, maar dan moesten ze zelf ook een groot feest organiseren. Zo bleven nutteloze en storende onderbrekingen subtiel achterwege.

Het tweede gebruik gaat er over dat ze zakendeals niet op papier vastleggen (ze kennen sowieso geen schrift), maar hardop uitspreken in aanwezigheid van tientallen feestende getuigen. Het feestje mag dan misschien wel het nodige kosten, ze besparen op deze wijze tenminste net zoveel op juridische kosten en hebben er tenminste plezier van.

Tsjaa, die indianen (of first nations, zoals ze dat hier politiek correct noemen) zijn zo gek nog niet…