Bomen, bomen en nog eens bomen ...

Toch een beetje geschrokken van de woorden van de campingbaas van gisteren zijn we vandaag (voor onze begrippen dan) voor dag en dauw vertrokken (kwart voor tien). We waren inmiddels een beetje bang geworden dat ook in Sequoia alles gereserveerd zou zijn en hoopten dat ze daar het first-come-first-served principe zouden hanteren. Maar dan moesten we er wel snel bij zijn!

Na een mini-boodschap-tussenstop te hebben gedaan bij de plaatselijke supermarkt (nog ff goed bevoorraden voor een paar nachtjes drycampen) hebben we in stevige galop de 7 mijl naar de ingang van het park gereden, om daar al in een pittige rij terecht te komen. Maar goed, op alle campings was (zij het beperkt) nog plaats.

Vlug een camping uitgekozen en scheuren maar, over een weg waarvan geadviseerd werd dat wij die met de camper maar beter niet moesten nemen. Na de pittige rijtraining van gisteren draai ik inmiddels mun hand nergens meer voor om, dus vort met de geit. Personenauto’s konden me nauwelijks bijhouden. Alle scenic-viewpoint op de Generals Highway zijn als een in een schim voorbij gevlogen, maar eenmaal bij de ingang van de beoogde camping (midden in het park) aangekomen was het tijd voor de goednieuws-show. Er was nog een soort van afgelegen plekkie aan de rand van het bos voor de Voortmannetjes beschikbaar.

Nadat we gesetteld waren hebben we eerst de directe omgeving verkend en meteen stevig gesprokkeld voor ons aanstaande mega kampvuur. Nadat we een flinke stapel bij de firering verzameld hadden, hebben we de stoute wandelschoenen aangetrokken en hebben we General Sherman met een bezoekje vereerd (en ja Paul, je krijgt de groeten terug, hij vond ut leuk dat je um nog niet vergeten was). Kanonnuh, wat is dat ding groot. Dik 100 meter hoog, een stam van zo’n 10 meter breed en ergens zo rond de 75 meter een zijtakje van 18 meter lang en 2 meter dik. Je kreeg kramp in je nek van het zoeken naar het topje.
Daarna nog ff wat iets kleinere broertjes en zusjes van de Generaal bekeken en terug gegaan naar de campsite.

Om daar aangekomen te ontdekken dat één of andere bastard ons hout gestolen heeft. Na drie (of eigenlijk waren ut er iets meer) stevige inwendige vloekpartijen maar opnieuw een flinke partij sprokkelhout gescoord en voor de zekerheid ook meteen maar wat officieel brandhout aangeschaft (die we in de ‘garage’ van de camper opgeslagen hebben). Ze zijn niet te vertrouwen hé die Americano’s. Tiet veur een pafke, BBQ en een huge fikkie.
Terwijl ik ut zweet op mun rug aan het stoken was zat Joet ademloos te staren naar ‘iets’ dat op zo’n 30 meter voorbij kwam. Toen ut volledig uit ut zicht was kon ze eindelijk uitbrengen ‘kijk Ron, een beer met jongen’. Leuk, gelukkig heeft ze met haar ogen geknipperd, hebben we toch nog een (virtuele) foto! En beren, die hebben we hierna niet meer gezien.

Later op de avond maakte ze ut in ut donker een weinig goed (nee viespeuken, dat bedoel ik niet) en wees ze mij op een hertenstelletje dat op nog geen 5 meter voorbij slenterde. De volgende dagen bleek dat onze hertenvriendjes ons elke avond met een bezoekje zouden vereren.
De volgende dag een easy trailtje gelopen naar de Tokopah Waterfalls. Nou, geloof die Rangers nooit als die iets easy noemen. Ut was weer een stevig wandelingetje (zeker met de Vicmaster erbij, die gozer is niet vooruit te slepen en wil na 3 stappen al op de schouders van Papa of Mam a). Slappelingen als wij zijn, krijgt hij dan na zo’n halve mijl zijn zin (je wilt toch ergens komen zeg maar). Na onderweg de hele tijd met een mix van afkeuring en bewondering aangestaard te zijn door onze collega wandelaars (zeker die met kleine kinderen die niet / nooit op de nek mogen) kwamen we na bijna twee uur slenteren langs een snel stromend riviertje - en na onderweg nog bijna over een bergmarmot formaat schapendoes gestruikeld te zijn - dan toch eindelijk bij de beloofde waterval aan. En ja, ut was mooi, maar ergens viel ut toch een klein beetje tegen. We worden een beetje verwend denk ik…

Terug alletwee de kids op de nek genomen, een indrukwekkende looppas erin gezet en ruim binnen ut uur waren we compleet uitgewoond weer bij het vertrekpunt, alwaar Vic en Anna volledig uitgerust alweer stonden te stuiteren om weer iets leuks te gaan doen. Gelukkig viel er genoeg te klauteren, te klimmen en te verstoppen in ons privébos.
’s Avonds weer een immens kampvuur gestookt. Dat was ook wel hard nodig ook, want ondanks dat de thermometer overdag een heerlijk temperatuurtje van bijna 25 graden aantikte koelde ut ’s avonds en ’s nachts flink af. Net boven het vriespunt zeg maar. Maar onder ut genot van een schier oneindige voorraad Budweisers en hout was ut (zelfs in korte broek en op slippertjes) meer dan goed uit te houden.

Kortom, in ons ‘privé’ bos hebben we drie fantastische dagen gehad. Elke dag er ff tussenuit voor een hike(je) en voor de rest van de tijd relaxen maar (ja, we hebben ut enorm zwaar)!