Las Vegas
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron, Joet, Anna en Vic !!
18 Mei 2009 | Verenigde Staten, Las Vegas
We hadden zo bedacht dat het na een maandje van gezapig country life, van indrukwekkende natuur in nationale parken en de weldadige rust van het Zion Riverside Resort wel tijd was voor een beetje contrast, voor een beetje actie en amusement. En waar kan dat beter dan in Las Vegas, city van glitter en glamour, stad van volledig ‘over de top’.
En contrast, dát hebben we gekregen ook.
Wat een bloedverziekende hitte, wat een irritatie oproepende krioelende menigte, wat een gekmakende herrie en gepingel in de casino’s en wat een ontelbare neurotisch flikkerende lichtjes in het donker. Daarbovenop het constante geroffel van laag overvliegende helicopters. Je zintuigen draaien hier permanent op volle toeren, staan voortdurend tegen het kookpunt aan. Elke avond weer gingen we compleet gesloopt ut mandje in.
Maar ook, wat een gave stad! Echt, one-of-a-kind.
The Strip, een 5 mijl lang ‘laantje’ vol met schitterende en fantasieprikkelende gebouwen. Waar vindt je zij aan zij een nagebouwd Egyptisch tempelcomplex, een Romeinse stad, een middeleeuws kasteel, de skyline van New York, de highlights van Parijs, het San Marco-plein in Venetië? Nergens.
Stap zo’n casino in en je staat oog in oog met leeuwen, flamingo’s, haaien of dolfijnen. Of in de vijver wordt een sprankelend waterballet vertoond, of wordt een openluchtmusical op een piratenschip gespeeld, of wordt een vulkaaneruptie nagebootst, of wordt een trapeze-act in een circustent uitgevoerd. Of…, of…, of...
Waar kan je bij het oversteken van megakruisingen kiezen tussen of over de daken van de mega-stretched limo-hummers, of over de loopbrug rechtstreeks het casino in? Niets is te gek, niets is onmogelijk en het is allemaal even fraai, strak en goed. En laat je dollars vooral rollen.
En wat kijk je hier je ogen uit naar de bonte schakering van mensen die voorbij komt. Van Tokkies tot Gooische Vrouwen, van biker tot directeur, van del tot dame. En alles daar tussen in. Uitgelaten, feestend, dronken, gedrogeerd, teleurgesteld, tot huilens aan toe.
Je zult begrijpen dat we voor weddingbells, Elvispakken en ringen domweg de tijd en puf niet hadden.
Laat ik het letterlijke hoogtepunt van The Strip bijna vergeten. The Stratosphere Tower. Zeg, de Euromast van Las Vegas, maar dan ff hoger (driehonderd á driehonderd vijftig meter hoog). En bovenop dat ‘torentje’ drie bloedstollende Six Flags achtige attracties. Een hartslagoverslaande raketlancering naar het uiterste topje van de toren, een de maagsamentrekkende de afgrond induikend treintje en een woest naast de toren de zwaartekracht trotserende ronddraaiende ‘spin’.
Jammer genoeg ;-) moest ik bij de kids achterblijven, dus heeft Joet de honneurs waargenomen. Ze moest ook wel, het was één van haar must-do’s. Ze heeft maar ff gegild en staat nog steeds stijf van de adrenaline rusteloos te jumpen… Maar ik moet zeggen, dapper is ze wel, de kleine dare-devil!
Na twee dagen volledig ondergedompeld te zijn geweest in Las Vegas waren we de brandende asfaltvlakte van het voormalige parkeerterrein dat zich camping noemt meer dan zat en waren we bovendien door alle ervaringen volledig murw geslagen, was de koek op, het boek uit, waren we weer toe aan rust en eenvoud. Dus de hoogste tijd om naar een volgende one-of-a-kind te gaan; Death Valley National Park.
En contrast, dát hebben we gekregen ook.
Wat een bloedverziekende hitte, wat een irritatie oproepende krioelende menigte, wat een gekmakende herrie en gepingel in de casino’s en wat een ontelbare neurotisch flikkerende lichtjes in het donker. Daarbovenop het constante geroffel van laag overvliegende helicopters. Je zintuigen draaien hier permanent op volle toeren, staan voortdurend tegen het kookpunt aan. Elke avond weer gingen we compleet gesloopt ut mandje in.
Maar ook, wat een gave stad! Echt, one-of-a-kind.
The Strip, een 5 mijl lang ‘laantje’ vol met schitterende en fantasieprikkelende gebouwen. Waar vindt je zij aan zij een nagebouwd Egyptisch tempelcomplex, een Romeinse stad, een middeleeuws kasteel, de skyline van New York, de highlights van Parijs, het San Marco-plein in Venetië? Nergens.
Stap zo’n casino in en je staat oog in oog met leeuwen, flamingo’s, haaien of dolfijnen. Of in de vijver wordt een sprankelend waterballet vertoond, of wordt een openluchtmusical op een piratenschip gespeeld, of wordt een vulkaaneruptie nagebootst, of wordt een trapeze-act in een circustent uitgevoerd. Of…, of…, of...
Waar kan je bij het oversteken van megakruisingen kiezen tussen of over de daken van de mega-stretched limo-hummers, of over de loopbrug rechtstreeks het casino in? Niets is te gek, niets is onmogelijk en het is allemaal even fraai, strak en goed. En laat je dollars vooral rollen.
En wat kijk je hier je ogen uit naar de bonte schakering van mensen die voorbij komt. Van Tokkies tot Gooische Vrouwen, van biker tot directeur, van del tot dame. En alles daar tussen in. Uitgelaten, feestend, dronken, gedrogeerd, teleurgesteld, tot huilens aan toe.
Je zult begrijpen dat we voor weddingbells, Elvispakken en ringen domweg de tijd en puf niet hadden.
Laat ik het letterlijke hoogtepunt van The Strip bijna vergeten. The Stratosphere Tower. Zeg, de Euromast van Las Vegas, maar dan ff hoger (driehonderd á driehonderd vijftig meter hoog). En bovenop dat ‘torentje’ drie bloedstollende Six Flags achtige attracties. Een hartslagoverslaande raketlancering naar het uiterste topje van de toren, een de maagsamentrekkende de afgrond induikend treintje en een woest naast de toren de zwaartekracht trotserende ronddraaiende ‘spin’.
Jammer genoeg ;-) moest ik bij de kids achterblijven, dus heeft Joet de honneurs waargenomen. Ze moest ook wel, het was één van haar must-do’s. Ze heeft maar ff gegild en staat nog steeds stijf van de adrenaline rusteloos te jumpen… Maar ik moet zeggen, dapper is ze wel, de kleine dare-devil!
Na twee dagen volledig ondergedompeld te zijn geweest in Las Vegas waren we de brandende asfaltvlakte van het voormalige parkeerterrein dat zich camping noemt meer dan zat en waren we bovendien door alle ervaringen volledig murw geslagen, was de koek op, het boek uit, waren we weer toe aan rust en eenvoud. Dus de hoogste tijd om naar een volgende one-of-a-kind te gaan; Death Valley National Park.
-
21 Mei 2009 - 07:46
Lin:
Joet! :SHOCK: JE ZAT HOOG, MAN! -
21 Mei 2009 - 08:39
Thoom:
Zoo Joet echt super knap dat je dat gedaan hebt!!
Ik had ook liever op de kinder gepast;)
Kus een trotse broer!! -
21 Mei 2009 - 08:56
Tessa:
Sjezus Yooth, dat je dat durft joh! RESPECT!!! -
21 Mei 2009 - 13:45
Sjer:
Joet, dat je dat durfde!!! Dit is al jaren mijn angstbeeld van dingen die ik echt nooit, maar dan ook nooit ga doen. En jij doet het gewoon! -
21 Mei 2009 - 20:26
Mieke:
STOER hoor Yootha, ik vond het gegil al eng, terwijl ik op de straat stond....
-
22 Mei 2009 - 08:21
Natas:
WAT een prachtige foto's weer, en oeioeioei...wat een waaghals die Joet!! Jemig.... -
23 Mei 2009 - 19:09
Joen:
Joetie!!! Stoere chick!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
