De Visa ...
Door: Yootha
Blijf op de hoogte en volg Ron, Joet, Anna en Vic !!
24 Maart 2009 | Nederland, Ter Aar
... en dan hebben we het niet over de mastercard. Aangezien we langer dan 90 dagen in de VS verblijven en we een soort van multiple entry doen hebben we een visum voor Amerika nodig. Voor Canada is dit niet het geval, daar is het pas nodig als je langer dan een half jaar wilt verblijven.
Zoals jullie in het vorige bericht hebben kunnen lezen moet je het één en ander 'doen' en 'uit- opzoeken' voordat je een visum überhaupt kunt gaan aanvragen. Het begint al met het maken van de zgn. amerikawaardige pasfoto's. Deze foto's lijken op pasfoto's van hier maar zijn een stukje groter. Ron is op een woensdagmiddag met de popjes naar Alphen gereden en heeft daar een bést geslaagde fotosessie gehad, ikzelf ben de dag erna gegaan (terwijl de kids op school zaten) en dat ging eigenlijk ook redelijk crescendo.
En jah .. dan heb je dus de foto's in huis en moet je een afspraak gaan maken bij het Consulaat in Amsterdam. Zo'n afspraak maken houdt in dat je belt met het Consulaat ... daar krijg je dan een bandje aan de lijn. Wil je een 'operator (O)' aan de lijn dan moet je vooral je creditcard bij de hand hebben want dat kost je €15,00. Ron (R) had pen, papier en creditcard bij de hand en heeft gebeld.
(R) "Hai, ik wil graag een afspraak maken voor een visumaanvraag voor mezelf en mijn gezin"
(O) "Dat is goed meneer .. wat is uw creditcardnummer ... "
(O)"Meneer ... wáár bestaat uw gezin uit?"
(R) "Mezelf, mijn vriendin en onze twee kinderen"
................ Complete stilte .......
(O) "Ehm.... wilt u een visumaanvraag doen voor u, uw VROUW, uw vriendin en twee kinderen ?????"
(R) "Euuh ... neej, skip the wife ... voor mezelf, mijn vriendin en onze twee kinderen ..."
(O)"Ow .. maar dan bent u géén gezin ... althans in Amerika zeker niet hoor, wat was uw creditcardnummer ook alweer ? Voor uw vriendin moet namelijk een aparte afspraak gemaakt worden."
Enfin ... 18 maart mochten we langskomen om 10.30 uur. Nu heb ik nog nooit eerder een bezoek gebracht aan een Consulaat maar wát een vesting is dat. Daar aangekomen stond er een behoorlijke rij buiten. Later bleek dat dit de rij voor het aanbellen was. Je moest dus aanbellen en in de intercom vertellen dat je een afspraak had, waarover en hoelaat. Het hek ging open en ik liep met Ron mee door het hek. Vrij snel daarna werden we teruggeroepen door de intercom; Mr. Voortman ... MR. VOORTMAN ... someone is sneaking in with you ...
Ehm .. check dat was ik ... nou dat was zéker niet de bedoeling, ik had me apart aan moeten melden (auw, auw).
Eenmaal binnen het hek werden we gefouilleerd om vervolgens in een volgend hokje te komen waar we wéér gefouillerd werden.
Dat was een hokje waar maar één persoon per keer naarbinnen mocht gaan en je alleraardigst door een intercom werd geroepen; Next visitor can step in....
Ron ging als eerste ... en het duurde en het duurde maar. De Chief fouilleerder (is dat een woord?) was een breedkalende man (zeker weten dat het een marinier was) die het lachen niet heeft uitgevonden. Ron ging door het poortje en het piepte ... dus horloge af ... piep .. dus riem af .. piep ... dus jas uit ... piep ... De vriendelijk vriend vroeg aan Ron of hij soms iets bij zich had. Ron zei; Goh ik weet het niet .. ik ga even denken ... Dit wekte meteen nog meer irritatie op en de vraag; "Begrijp je me niet óf heb je iets te verbergen???" Waarop Ron antwoordde; "ik ben aan het nadenken wát er af zou kunnen gaan in de detector omdat ik volgens mij alles al heb uitgedaan en ingeleverd".
Uiteindelijk moesten de schoenen uit .. geen piep ... volledige voetmassage van de man leverde ook al niets op. Hij werd steeds geïrriteerder onze marinier. Er blijkt dus iets te zitten in Ron zijn schoen wat afgaat bij die detector dingen. Laten we zeggen dat de communicatie tussen de marinier en Ron niet al te best ging....
Daarna waren we EINDELIJK binnen. Drukke ongezellige boel daar met welgeteld 4 loketjes. 2 voor de visa-applicants en 2 voor een gesprek met de consul-generaal of een gedeputeerde daarvan.
Tijdens het wachten kreeg Ron hoognodige plasdrang. Helaas zijn er IN het gebouw geen wc's en moet je dezelfde weg terug alsdat je binnen bent gekomen. En dat mag zéker niet zelfstandig maar je wordt van bewaker aan bewaker overgegeven. En wie stond er buiten op Ron te wachten .... juist... onze marinier. De beste man dacht ik probeer het nóg een keer en begin een praatje met Ron. Helaas kwam er net een helicopter overvliegen waardoor Ron totaal niet verstond wat hij zei en hem alleen maar stond aan te kijken met een hoofd van; Wáár hebbie het over?? Wat weer resulteerde in een zucht ... en een venijnig doorloopgebaar .. ik denk niet dat het nog goed komt tussen die twee ...
Driekwart van de mensen die voor ons waren werden weggestuurd omdat ze óf geen volledige aanvraag hadden ingevuld, niet alle benodigde spullen bij zich hadden enz. enz.
Ons interview duurde denk ik maximaal 10 minuten. Er zijn drie vragen gesteld. Aan Ron wat voor werk hij doet, aan mij hoe je mijn naam uitspreekt en aan ons hoe oud onze kinderen zijn. En van alle meegenomen papierhandel werd niets gevraagd (daar zit je je dan voor in het zweet te werken, mooie mapjes maken enz. maar ow ow áls je iets niet bij je hebt, dan wordt je dus weggestuurd).
Het was in orde en de beste man wenste ons veel plezier met ons verblijf in de VS. Over maximaal vier werkdagen zouden wij ons paspoort met visum erin per aangetekende post thuis ontvangen (overigens moesten we zelf de vooraf-aangetekend gefrankeerde-A5-enveloppen meenemen, vier stuks graag want we doen er niet meer dan één in een envelop. Tssssssk...
De dag erna ging onze deurbel ... daar stond een allerschattigst mannetje van de TNT om mij een berg aangetekende enveloppen te overhandigen. Het waren er helaas maar DRIE ! Ik zei nog ... wáár is de vierde ... Neej mevrouw ik heb er maar drie ! Ik weer; Ehm .. meneer ik weet wat er in die enveloppen zit ... het moeten er echt vier zijn hoor. De beste man werd wat zenuwachtig en heeft zijn tas nog eens gecheckt maar nee, het waren er echt maar drie !
Drie enveloppen .. met daarin drie paspoorten met een visum voor Amerika, geldig voor 10 jaar voor ..... de FAMILIE VOORTMAN !
Aaaaaargh ... van Uunen heeft nog niets ... ieeeeeeeeh !
De grappen hier in huis waren niet van de lucht;
Ron; Goh Joet .. wát leuk dat je een EIGEN site gaat beginnen .. vanuunen.waarbenjij.nl, joh je kunt ook gewoon zeggen dat je niet meewilt hoor ... enz. enz.
En gisteren .... EINDELIJK ... lag er een briefje in de bus .. mijn paspoort met visum ligt op het postkantoor te wachten tot ik het kom ophalen .... BLIJ !!! IK MAG OOK MEE, hahahaha.
Tot zover ons visumavontuur (en dan moeten we nog weg ...). Tis een lap tekst maarjah om het in een notedop op te schrijven is voor mij wat lastig.
Hoe gaan de voorbereidingen verder eigenlijk .. nou best goed. Tassen zijn gekocht (neej, niet op wieltjes, normale grote weekendtassen die je, als ze leeg zijn, flink goed kunt opvouwen tot een klein makkelijk opbergbaar pakketje. Anna en Vic hebben een kindertrolley gekregen van de zgn. Sammies, de krokodil voor Anna en de Bij voor Vic.
Vic gaat 2 april voor het laatst naar school en gaat dan ook trakteren want als hij na de vakantie weer terugkomt op school zit hij in de grote peutergroep op de peuterschool. Anna gaat maandag 6 april voor het laatst naar school en zal dan ook trakteren.
En ik ... ik ben deze week bezig met mijn laatste werkweek .. hoe raar is dat ! Vandaag had ik mijn laatste-samen-met-Soenita-dag, heel vreemd allemaal.
Hier thuis wordt er verder flink afgestreept op de 'hoeveel nachtjes moeten we nog slapen-kalender' en is Amerika wel hét gesprek van de dag bij de kinderen. De fotoboekjes die ik heb gemaakt voor onderweg met foto's van thuis, school, gym, opa en oma, neefjes, ooms, tantes, dieren enz. zijn inmiddels ook verzonden naar de Hema dus dat gaat goed.
Ik zou zeggen ... tot de volgende update maar weer .... en als je halverwege het lange verhaal bent afgehaakt begrijp ik dat wel hoor !
Zoals jullie in het vorige bericht hebben kunnen lezen moet je het één en ander 'doen' en 'uit- opzoeken' voordat je een visum überhaupt kunt gaan aanvragen. Het begint al met het maken van de zgn. amerikawaardige pasfoto's. Deze foto's lijken op pasfoto's van hier maar zijn een stukje groter. Ron is op een woensdagmiddag met de popjes naar Alphen gereden en heeft daar een bést geslaagde fotosessie gehad, ikzelf ben de dag erna gegaan (terwijl de kids op school zaten) en dat ging eigenlijk ook redelijk crescendo.
En jah .. dan heb je dus de foto's in huis en moet je een afspraak gaan maken bij het Consulaat in Amsterdam. Zo'n afspraak maken houdt in dat je belt met het Consulaat ... daar krijg je dan een bandje aan de lijn. Wil je een 'operator (O)' aan de lijn dan moet je vooral je creditcard bij de hand hebben want dat kost je €15,00. Ron (R) had pen, papier en creditcard bij de hand en heeft gebeld.
(R) "Hai, ik wil graag een afspraak maken voor een visumaanvraag voor mezelf en mijn gezin"
(O) "Dat is goed meneer .. wat is uw creditcardnummer ... "
(O)"Meneer ... wáár bestaat uw gezin uit?"
(R) "Mezelf, mijn vriendin en onze twee kinderen"
................ Complete stilte .......
(O) "Ehm.... wilt u een visumaanvraag doen voor u, uw VROUW, uw vriendin en twee kinderen ?????"
(R) "Euuh ... neej, skip the wife ... voor mezelf, mijn vriendin en onze twee kinderen ..."
(O)"Ow .. maar dan bent u géén gezin ... althans in Amerika zeker niet hoor, wat was uw creditcardnummer ook alweer ? Voor uw vriendin moet namelijk een aparte afspraak gemaakt worden."
Enfin ... 18 maart mochten we langskomen om 10.30 uur. Nu heb ik nog nooit eerder een bezoek gebracht aan een Consulaat maar wát een vesting is dat. Daar aangekomen stond er een behoorlijke rij buiten. Later bleek dat dit de rij voor het aanbellen was. Je moest dus aanbellen en in de intercom vertellen dat je een afspraak had, waarover en hoelaat. Het hek ging open en ik liep met Ron mee door het hek. Vrij snel daarna werden we teruggeroepen door de intercom; Mr. Voortman ... MR. VOORTMAN ... someone is sneaking in with you ...
Ehm .. check dat was ik ... nou dat was zéker niet de bedoeling, ik had me apart aan moeten melden (auw, auw).
Eenmaal binnen het hek werden we gefouilleerd om vervolgens in een volgend hokje te komen waar we wéér gefouillerd werden.
Dat was een hokje waar maar één persoon per keer naarbinnen mocht gaan en je alleraardigst door een intercom werd geroepen; Next visitor can step in....
Ron ging als eerste ... en het duurde en het duurde maar. De Chief fouilleerder (is dat een woord?) was een breedkalende man (zeker weten dat het een marinier was) die het lachen niet heeft uitgevonden. Ron ging door het poortje en het piepte ... dus horloge af ... piep .. dus riem af .. piep ... dus jas uit ... piep ... De vriendelijk vriend vroeg aan Ron of hij soms iets bij zich had. Ron zei; Goh ik weet het niet .. ik ga even denken ... Dit wekte meteen nog meer irritatie op en de vraag; "Begrijp je me niet óf heb je iets te verbergen???" Waarop Ron antwoordde; "ik ben aan het nadenken wát er af zou kunnen gaan in de detector omdat ik volgens mij alles al heb uitgedaan en ingeleverd".
Uiteindelijk moesten de schoenen uit .. geen piep ... volledige voetmassage van de man leverde ook al niets op. Hij werd steeds geïrriteerder onze marinier. Er blijkt dus iets te zitten in Ron zijn schoen wat afgaat bij die detector dingen. Laten we zeggen dat de communicatie tussen de marinier en Ron niet al te best ging....
Daarna waren we EINDELIJK binnen. Drukke ongezellige boel daar met welgeteld 4 loketjes. 2 voor de visa-applicants en 2 voor een gesprek met de consul-generaal of een gedeputeerde daarvan.
Tijdens het wachten kreeg Ron hoognodige plasdrang. Helaas zijn er IN het gebouw geen wc's en moet je dezelfde weg terug alsdat je binnen bent gekomen. En dat mag zéker niet zelfstandig maar je wordt van bewaker aan bewaker overgegeven. En wie stond er buiten op Ron te wachten .... juist... onze marinier. De beste man dacht ik probeer het nóg een keer en begin een praatje met Ron. Helaas kwam er net een helicopter overvliegen waardoor Ron totaal niet verstond wat hij zei en hem alleen maar stond aan te kijken met een hoofd van; Wáár hebbie het over?? Wat weer resulteerde in een zucht ... en een venijnig doorloopgebaar .. ik denk niet dat het nog goed komt tussen die twee ...
Driekwart van de mensen die voor ons waren werden weggestuurd omdat ze óf geen volledige aanvraag hadden ingevuld, niet alle benodigde spullen bij zich hadden enz. enz.
Ons interview duurde denk ik maximaal 10 minuten. Er zijn drie vragen gesteld. Aan Ron wat voor werk hij doet, aan mij hoe je mijn naam uitspreekt en aan ons hoe oud onze kinderen zijn. En van alle meegenomen papierhandel werd niets gevraagd (daar zit je je dan voor in het zweet te werken, mooie mapjes maken enz. maar ow ow áls je iets niet bij je hebt, dan wordt je dus weggestuurd).
Het was in orde en de beste man wenste ons veel plezier met ons verblijf in de VS. Over maximaal vier werkdagen zouden wij ons paspoort met visum erin per aangetekende post thuis ontvangen (overigens moesten we zelf de vooraf-aangetekend gefrankeerde-A5-enveloppen meenemen, vier stuks graag want we doen er niet meer dan één in een envelop. Tssssssk...
De dag erna ging onze deurbel ... daar stond een allerschattigst mannetje van de TNT om mij een berg aangetekende enveloppen te overhandigen. Het waren er helaas maar DRIE ! Ik zei nog ... wáár is de vierde ... Neej mevrouw ik heb er maar drie ! Ik weer; Ehm .. meneer ik weet wat er in die enveloppen zit ... het moeten er echt vier zijn hoor. De beste man werd wat zenuwachtig en heeft zijn tas nog eens gecheckt maar nee, het waren er echt maar drie !
Drie enveloppen .. met daarin drie paspoorten met een visum voor Amerika, geldig voor 10 jaar voor ..... de FAMILIE VOORTMAN !
Aaaaaargh ... van Uunen heeft nog niets ... ieeeeeeeeh !
De grappen hier in huis waren niet van de lucht;
Ron; Goh Joet .. wát leuk dat je een EIGEN site gaat beginnen .. vanuunen.waarbenjij.nl, joh je kunt ook gewoon zeggen dat je niet meewilt hoor ... enz. enz.
En gisteren .... EINDELIJK ... lag er een briefje in de bus .. mijn paspoort met visum ligt op het postkantoor te wachten tot ik het kom ophalen .... BLIJ !!! IK MAG OOK MEE, hahahaha.
Tot zover ons visumavontuur (en dan moeten we nog weg ...). Tis een lap tekst maarjah om het in een notedop op te schrijven is voor mij wat lastig.
Hoe gaan de voorbereidingen verder eigenlijk .. nou best goed. Tassen zijn gekocht (neej, niet op wieltjes, normale grote weekendtassen die je, als ze leeg zijn, flink goed kunt opvouwen tot een klein makkelijk opbergbaar pakketje. Anna en Vic hebben een kindertrolley gekregen van de zgn. Sammies, de krokodil voor Anna en de Bij voor Vic.
Vic gaat 2 april voor het laatst naar school en gaat dan ook trakteren want als hij na de vakantie weer terugkomt op school zit hij in de grote peutergroep op de peuterschool. Anna gaat maandag 6 april voor het laatst naar school en zal dan ook trakteren.
En ik ... ik ben deze week bezig met mijn laatste werkweek .. hoe raar is dat ! Vandaag had ik mijn laatste-samen-met-Soenita-dag, heel vreemd allemaal.
Hier thuis wordt er verder flink afgestreept op de 'hoeveel nachtjes moeten we nog slapen-kalender' en is Amerika wel hét gesprek van de dag bij de kinderen. De fotoboekjes die ik heb gemaakt voor onderweg met foto's van thuis, school, gym, opa en oma, neefjes, ooms, tantes, dieren enz. zijn inmiddels ook verzonden naar de Hema dus dat gaat goed.
Ik zou zeggen ... tot de volgende update maar weer .... en als je halverwege het lange verhaal bent afgehaakt begrijp ik dat wel hoor !
-
24 Maart 2009 - 20:20
POem:
Wat een briljant verhaal weer! Ik vond het zo jammer dat ik je/jullie niet meer heb gezien en waarschijnlijk ook niet meer ga zien voor vertrek.. Ik ga trouw alle verhalen volgen, want mens wat kan jij hilarisch schrijven! Ik geniet er echt van!
Hele hele dikke koes voor jullie alle vier!
SMAK! -
24 Maart 2009 - 20:32
S*:
Wauw, wat een verhaal, ik zou zeggen, nog even volhouden, het einde van school en werk zit er bijna op en kan het Amerika-avontuur beginnen!!!
Heel veel sterkte met de laatste lootjes
Dikke knuf
Esje -
25 Maart 2009 - 08:15
Sjer:
Hilarisch verhaal!!!!
Ik blijf jullie straks met spanning volgen.
kus -
25 Maart 2009 - 14:33
Shila:
jaaaaaa......aangemeld........ga ik van de week lekker jouw schrijftalent bewonderen.....fijne reis lieffie!
KUS Shiel -
25 Maart 2009 - 20:04
Corie En Lieuwe:
Hoi lieve Yootha en Ron,
Wat een verhaal zeg, maar goed dat jullie veel van de humoristische kant bekijken!!Succes,knuffel voor de kids,liefs Corneel -
25 Maart 2009 - 20:44
Brie:
Hai Joetie ,ik ben blij dat je toch mee kan met de familie Voortman...kzag het zondag nog sombertjes in, hahaha.
En, gelijk ook al een fotootje erop gezet van de schatties,leuk hoor!
We keep following...Dikke kus voor jullie xxxx -
26 Maart 2009 - 07:18
Soenita :
Hoi Joetiieeeee,
Ik mis je nu al!! en dan is het vadaag pas mijn eerste dag alleen snik snik snik. Ik ga je verhaaltjes en je grapjes zo missen. Jij bent echt de leukste op het PaG hahahahah !!!!. Nou, ik spreek je nog voordat je echt vertrekt. Heel veel plezier en succes met het voorbereiden van je vakantie!! Kusjes Soenita -
26 Maart 2009 - 10:48
Michaela:
Ai vast een voorproefje voor bij de douane straks op 't vliegveld in de VS.... waar je mag uitleggen dat de heer Voortman met z'n twee kinderen samenreist met mevrouw van Uunen.
Maar, 't levert mooie verhalen op ha ha. Ben benieuwd! -
27 Maart 2009 - 22:50
Wilma:
Ow Joet wat een toestand. Maar het levert een heerlijk verhaal op om te lezen.
Ik leef met jullie mee. Have fun! -
28 Maart 2009 - 10:19
Daniëlle:
Hey Yootha,
Wat een avontuur gaan jullie tegemoet, leuk!
Geniet ervan, succes nog met de laatste voorbereidingen.
-
28 Maart 2009 - 17:59
Annette:
hahaha het is nu al leuk om te lezen..en jullie zijn nog niets eens weg! Die kop van Ron zal idd wel op onweer hebben gestaan en logisch dat die marinier hem wel goed moest fouilleren. Baardje...lang haar...en eigenlijk is hij harstikke lief!!!!....xxx -
29 Maart 2009 - 20:16
Johan:
Als wij ooit een lange reis gaan maken laat ikjullie graag de volorbereidingen treffen. Komt zeker goed. Veel plezier en tot het volgende verhaal/verslag. -
04 April 2009 - 09:56
Elisabeth:
Haha, jullie gaan nog trouwen in Las Vegas, ik voel het ;-)
Ik blijf jullie volgen! -
04 April 2009 - 18:46
Naomi:
Ha Yoothie!
Wat een fantastisch vooruitzicht! Lekker genieten en met heel veel verhalen terugkomen. Ik denk ook dat Ron zijn witte Elvispak aantrekt ergens in een wedding chapel in Vegas... -
05 April 2009 - 18:16
Berber:
Waaaa het is echt al bijna zover. Lijkt me zó spannend! Succes met de laatste voorbereidingen en aftellen maar!
Liefs, Berber/Babs -
05 April 2009 - 19:40
Brie:
T komt nu wel heel dichtbij...nog maar 3 nachtjes slapen.
Succes met de allerlaatste loodjes!!
Luv Juu, XXX -
06 April 2009 - 10:27
Elly:
Hey Voortmannetjes!
Goed, dat je de link hebt doorgestuurd, goed aan gedacht ondanks de drukke voorbereidingen!
Nogmaals veel plezier gewenst, en we blijven jullie volgen vanuit Langeraar!
liefs Elly en fam. -
07 April 2009 - 19:56
Brie & The Family:
Goeie reis en tot snel lezens !!!!!
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
