Dagje scooter rijden in en rond Hue

Vanochtend hebben we ff lekker ontbeten en om 9.30 uur sharp stonden we buiten voor een dagje scooter rijden in en om Hue. Via het hotel was er een engels sprekende motorrijder (mister Thang) geregeld die voorop reed en twee scooters zodat Anna en Vic bij 1 van ons achterop konden.

Nu heb ik vroeger wel Puch gereden maar dat is toch anders dan een scooter en sowieso ook al een hele tijd geleden. In het steegje mocht ik ff een stukje heen en weer proefrijden en dat ging best redelijk. Vic ging bij Ron achterop en An bij mij en hop daar gingen we. Was het in het steegje nog lekker rustig, dat werd wel ff anders toen we eruit kwamen en tussen de vele vele andere scooters, taxi’s, bussen en fietsen terechtkwamen. Het was ff wennen maar daarna gingen we soepel met de flow mee. De kids hadden een big smile, dit was het wel vonden ze, nix lopen maar lekker achterop hangen en een beetje zwaaien en om je heen kijken in een lekker lauw windje.

Onze eerste stop in het platteland buiten Hue was de Japanse brug (overdekte brug) van Thanh Toan. Voordat we de brug over gingen (lopend), bezochten we eerst een klein dorpsmuseumpje waar een allerschattigst oud vrouwtje allerhande landbouwwerktuigen aan ons demonstreerde. Dat was leuk om te zien, zeker omdat ook de kids ze mochten uitproberen (dan is het voor hen meteen een stuk minder saai). De brug zelf was wel grappig om te zien maar heel bijzonder vond ik hem verder eigenlijk niet, ssst.

Onze tweede stop bracht ons bij de graftombe van keizer Minh Mang. In Vietnam geloven ze dat iedereen twee bestaansvormen heeft, een tijdelijke levende en een veel langer durende dode. Het was belangrijk dat de keizers ook na de dood een goed leven hadden en dus werden ze begraven in een tombe waar een enorm complex omheen gebouwd werd (alsof hij daar nog steeds woont).

Het grafcomplex van keizer Minh Mang was heel traditioneel en sereen opgezet. Om bij de graftombe te komen liepen we in een statig park in een rechte lijn door 5 gebouwen heen met trappen op en neer, over een brug en aan het einde van deze rechte lijn was een steile trap omhoog met twee deuren die met hangsloten op slot waren. Daarachter was de feitelijke graftombe. De deuren gaan maar 1 keer per jaar open, namelijk op de sterfdag van de Keizer.

De derde stop bracht ons bij de graftombe van keizer Khai Dinh. Deze tombe had een totaal andere uitstraling. Het lag niet in een groot park, maar compact tegen een steile heuvel. Bovendien was dit complex zo kitcherig als het maar zijn kan. Een mengeling van stijlen, hoopjes bladgoud en andere glimmende tegels en beelden van een dappere rechtvaardige keizer. Als je het mij vraagt, vond ik de eerste graftombe veel mooier.

Inmiddels was ons buikje cultureel wel weer gevuld en was de dag nog lang. Mister Thang stelde daarom voor een bezoekje aan het strand te brengen. Daar hadden Anna en Vic wel oren naar, dus hop op de scooter, om in een half uur tijd naar het strand van Thuan An te rijden.

Daar hebben we geparkeerd bij een eettentje waar de verse vis, zo vanuit de zee in waterbakken wordt gedaan en je zelf je eigen vis, garnaal, krab en mosselen uit kunt kiezen. We hebben daar wel zo vreselijk lekker geluncht, zelfs Vic!! Hij heeft met mij meegegeten van mijn fried seafruit noodles (okeej, hij at alleen de noodles er tussen uit maar daar zat toch een vissmaak aan ;-)). En Anna heeft haar vingers er zo ongeveer bij opgegeten. Na het eten was het tijd voor een verfrissende duik in de zee (die totaal niet koud was maar toch ff lekker om in te dobberen).

Inmiddels was het al tegen 15.30 uur, dus verwachte we dat we terug naar het hotel zouden rijden. Mister Thang had een beter idee, hij wilde graag dat we nog even met hem mee naar zijn huis in een klein vissersdorpje gingen om daar een biertje te drinken.

We zijn netjes achter hem aan gereden en hebben kennisgemaakt met zijn vrouw, zijn zoon, zijn hond, de buurkinderen en zittend op de grond in zijn voortuin een biertje genuttigd. Terwijl wij aan het proosten waren had ons hotel al naar hem gebeld waar we bleven, ze vonden dat we zo lang wegbleven en begonnen zich zorgen te maken.

Mister Thang vond het nog helemaal geen tijd om te vertrekken, want hij had even gebeld met zijn vriend en wilde met Anna en Vic een klein stukje varen op de Parfum rivier, dan konden wij dat mooi vanaf de kant filmen en foto’s maken. Zo gezegd zo gedaan en na zo’n half uurtje vertrokken we dan toch eindelijk in een ongelooflijk chaotische avondspits van zo’n 100.000 scooters weer richting hotel.

Wat een zalige dag was dit! We hebben alle vier echt stuk voor stuk vreselijk genoten. En mister Thang is zo in de smaak gevallen, morgen hebben we weer met hem afgesproken en overmorgen weer ☺