Van Lao Cai via Hanoi naar Ninh Binh

Vandaag de laatste intensieve reisdag uit een rijtje van twee. Gisteravond om 10 voor 7 sharp des avonds vertrokken we met de nachttrein naar Hanoi. Het eerste uur was het nog licht en reden we nog door redelijk bewoond gebied. An & Vic keken al kletsend met het buurmeisje Lotte hun ogen uit. Soms staan de huizen zo dicht bij het spoor dat de woonkamer er maar 1 meter vanaf ligt. Apart om te zien hoe anders een Vietnamees huis ingericht is dan de onze. Om half negen was het donker in en klonk er slechts tevreden geronk uit De-Voortmannetjes-coupé.

Om half vijf ‘s morgens kwamen we geheel volgens planning aan in Hanoi. Jammer genoeg had onze chauffeur van vandaag hier niet op gerekend. Om kwart over 5 verscheen de ……. doodleuk, en dan ook nog eens met een glimlach van oor tot oor en niet eens een sorry, §$^&@!!!. Daar zit je brak en voor ons gevoel midden in de nacht niet op te wachten.

Al snel bleek dat de chauffeur geen woord Engels sprak. In het Vietnamees probeerde hij nog wel contact met ons te leggen, waarbij telkens zijn stem oversloeg. Alsof hij nog de baard in zijn keel had, alsof ‘tie nog in de puberteit zat. Vertrouwen wekkend… Vervolgens probeerde de …….. ook nog eens de verloren tijd goed te maken alsof hij op Zandvoort rondjes aan het racen was, waarbij hij bij elke afslag én moest SMS-en waar heen te gaan én stopte om de richting te vragen. Met horten en stoten kwamen we aldus ten lange leste om 07.00 uur bij onze tussenstop van vandaag aan; de Parfum Pagode, ongeveer de meest heilige plek van heel Vietnam.

Zodra we er waren, na eerst terug gestuurd te zijn vanweg het negeren van 3 stop signalen door die …….. van een chauffeur, braken de hemelsluizen op een ongekende wijze open. Van het nadruppelen drie kwartier later kon een kudde koeien nog een jaar lang haar dorst lessen. De zin om de pagode met een bezoek te vereren was bij De Voortmannetjes inmiddels met het overtollige regenwater mee weg gespoeld. Bovendien durfden we al onze spullen niet goed bij de met de kaartjes verkoopsters sjansende en dus niet oplettende ……… van een chauffeur achter te laten.

Dus meteen maar door gesjeest naar Ninh Binh, het kleine Halong Bay aan land, onze verblijfsplek voorde de komende drie, vier dagen. De laatste paar kilometer voerde de route over een onverhard kuilenpad waarbij Jos Verstappen de onderkant van zijn baas zijn auto zo te horen behoorlijk aan gort gereden heeft. Wij vonden dat niet heel vervelend.

Na het tiploze afscheid snel de mentale knop omgezet en met al onze zintuigen genoten van onze nieuwe omgeving. Wat een paradijselijk oord is dit. Vijf bamboehutjes in de f**king middle of nowhere aan een ieniemienie meertje temidden van met groen begroeide karstbergen. In één woord geweldig!

Hier zijn we onder een broeierig zonnetje eerst even een paar uur op adem gekomen, alvorens we de stoute schoenen aangedaan hebben om te fiets de omgeving te gaan verkennen. Prachtige pastorale plaatjes! Tot de hemelsluizen wederom knijterhard open gingen, daar hielp gaan poncho tegen en in no time was het blubberen voor gevorderden. Vic trok dit niet helemaal en ging te voet terug met Joet. Anna en ik hebben singing in the rain het tochtje nog ff wat verder opgerekt, om gelukzalig onder donder en bliksem als verzopen katten bij the Shack terug te keren.