Cat Cat, het is me wat!

Rond 5.30 uur stopte de trein in Lao Cai waar we werden opgewacht door een busje dat ons en anderen naar de diverse hotels in Sa Pa bracht. Omstreeks 7.00 uur stapte we het SaPa Elegance Hotel binnen waar we heel vriendelijk werden ontvangen. Van Huong hoorden we dat vandaag de zon voor het eerst sinds een week weer scheen… Hebben wij weer … Joepie!!

Eigenlijk was iedereen best wel een beetje moe, maar we zijn nog maar net van onze jetlag af, als we nu meteen een gat in de dag gaan slapen snapt ons lichaam helemaal niet meer hoe het zit, dus we besloten ergens een ontbijtje te gaan scoren en daarna een wandelingetje te gaan maken.

Het wandelingetje bleek een wandeling te zijn, Ron heeft weer eens een goede poging gedaan om de Voortmannetjes te slopen maar het was zo de moeite waard!

Cat Cat heette het dorpje waar we (bergafwaarts) naartoe zijn gehobbeld. In Sa Pa zelf lopen verschillende minderheidsvolken rond die je vanalles willen verkopen. Hartstikke aardig zijn ze maar ze geven ook niet op, lopen rustig bijna een kilometer met je mee. Zo ook 2 dames met ons. Wij boften maar met een dochter en een zoon en jeetje wat waren ze leuk, dan koop je toch wel een armband voor haar? Anders houdt ze niet meer van je en is ze heel verdrietig. Niet? Ow, nou koop dan dit tasje want dan gaat het voorlopig niet meer regenen en dat gun je ons toch wel? Jij brengt ons geluk, wij jou met zo’n tasje… uh huh… Uiteindelijk hebben we niets bij ze gekocht maar hebben we ze betaald voor een foto, ik weet niet of ze dat nou zo’n goede deal vonden ….

Eenmaal in Cat Cat (daar wonen de Black Hmong) kon je via een trappenpad (weer verder naar beneden) bij een mooie waterval kijken en zag je ondertussen hoe zij leven, wonen enz. Prachtig en mooi om te zien, je liep zo tussen de rijstvelden door.

Anna en Vic waren het inmiddels wel zat en zagen eruit als kleine trostomaatjes. Wat niet zo gek was bij 36 graden. Alleen al bij de gedachte dat ze dat hele end weer naar boven moesten lopen werden ze al niet goed! Groot was dan ook hun opluchting toen we helemaal beneden in het dal besloten om ons achterop 4 scooters langs de hijgende klimmers naar boven terug naar Sa Pa te laten rijden. En niet alleen hun opluchting was groot … hahaha.

Terwijl we op zoek waren naar een tentje waar we wat konden drinken kwam Ron zijn nieuwe vriendin tegen, Chu! Chu had hem vanochtend al een paar keer gespot en gevraagd of hij wat van haar wilde kopen. Maybe later had Ron gezegd… maybe later was nu vond ze wel! En ze bleef als een sticker aan hem vastgeplakt. Maybe was it wel een goed idee zei Ron want …. Als Anna en Vic eenmaal een armbandje omhebben worden we niet meer lastig gevallen. Dus zo gebeurde het dat An en Vic nu de trotse eigenaars zijn van een armbandje wat doorgaat voor zilver en kregen wij vieren een stoffen kleurrijk armbandje om onze polsen gehangen.

Na deze aankoop en onderhandeling zijn we neergeploft op een terrasje… Ron en ik vonden dat we wel een biertje hadden verdiend … bleek het 12.30 uur te zijn, voor ons gevoel hadden we er al een hele dag opzitten en was het een uur of 16.00 uur. Nou ja, het is vakantie!

Daarna nog een heerlijke powernap gedaan (echt een heel klein uurtje), ff snel wat gegeten en vanavond vroeg de mand in want morgen …. Morgen gaan we wandelen … horen jullie Anna en Vic ook al gillen?? ;-)